NA KRAWĘDZI NIEBA
(The Edge of Heaven)
Film FATIHA AKINA
OBSADA:
Nursel Köse – Yeter
Hanna Schygulla – Susanne
Tuncel Kurtiz – Ali
Nurgül Yesilcay – Ayten
Hanna Schygulla – Susanne
Tuncel Kurtiz – Ali
Patrycia Ziolkowska – Lotte
TWÓRCY FILMU:
Reżyseria – Fatih Akin
Scenariusz – Fatih Akin
Zdjęcia – Rainer Klausmann (Bvk)
Montaż – Andrew Bird
Muzyka – Shantel
Producenci – Andreas Thiel, Klaus Maeck
KRÓTKO O FILMIE:
Owdowiały Ali zakochuje się w prostytutce Yeter. Para szybko zamieszkuje razem. Pogrążony w książkach syn Alego, Nejat na początku stanowczo sprzeciwia się wyborowi ojca. Kiedy jednak dowiaduje się, że kobieta większość swych ciężko zarobionych pieniędzy wysyła do domu w Turcji, by jej córka mogła studiować na uniwersytecie nawiązuje się między nimi nić sympatii.
Po niespodziewanej śmierci kobiety Nejat wyrusza w podróż do Stambułu w poszukiwaniu jej córki Ayten. Chłopak decyduje się pozostać w Turcji, nie wie jednak, że dwudziestokilkuletnia działaczka polityczna, Ayten jest już w Niemczech, gdzie ukrywa się przed turecką policją. Całkiem sama i bez grosza, Ayten zaprzyjaźnia się z niemiecką studentką, Lotte, która natychmiast poddaje się urokowi tureckiej dziewczyny. Lotte zaprasza buntowniczkę Ayten do swego domu, prosząc, by ta z nią zamieszkała. Ta propozycja bardzo nie podoba się konserwatywnej matce młodej Niemki, Susanne. Ostatecznie Ayten zostaje zatrzymana i zamknięta w celi, gdzie czeka kilka miesięcy na azyl polityczny. Kiedy jej prośba zostaje odrzucona, dziewczyna zostaje deportowana do Turcji i osadzona w tamtejszym więzieniu. Lotte postanawia porzucić wszystko, by pomóc przyjaciółce. Przypadkowe spotkanie w księgarni sprawia, że Lotte staje się współlokatorką Nejata.
„Intrygująca, przepełniona głęboką empatią i mądrością reżyseria jest tym, co liczy się dzisiaj w kinie.”
The Guardian
„Jeden z najbardziej gorąco oczekiwanych filmów ostatniego festiwalu w Cannes. Nurgül Yesilcay w roli inteligentnej, charyzmatycznej dziewczyny jest doskonała.”
Daily Telegraph
„Znakomity i głęboko poruszający film. Na krawędzi nieba to punkt zwrotny w karierze dobrego reżysera, który właśnie wkracza do międzynarodowego grona najbardziej utalentowanych twórców. Doskonała obsada.”
Variety
„Bardzo złożony i poruszający dramat o walce, jaką jest życie, pełne niezwykłych zbiegów okoliczności i sytuacji, w których mijamy się o krok.”
Hollywood Reporter
„W tym filmie reżyser rezygnuje z nieco surowej siły i bezpośrednich chwytów, znanych widzom z obrazu Głową w mur. Zamiast tego możemy poznać bardziej zawiłą i poruszającą opowieść.”
european-films.net
FATIH AKIN O FILMIE:
Nie schodzi się z ringu po pierwszej rundzie
Tak głęboko zaangażowałem się w realizację filmu Głową w mur, że kiedy go skończyłem, nie miałem żadnego pomysłu, co robić dalej. W trakcie kręcenia poprzednich filmów zawsze wiedziałem, jaki będzie następny projekt. Na ironię, co jeszcze pogorszyło mój stan, obraz Głową w mur okazał się sukcesem. Nie oczekiwałem tego. Tak wielki sukces wcale nie rozwiązuje wszystkich problemów. Właściwie, ta sytuacja bardziej mnie zablokowała. Czułem się niemal zmuszony do zrobienia czegoś jeszcze lepszego niż Głową w mur i chciałem zrobić coś jeszcze lepszego.
Kiedy stajemy się rodzicami…
Fakt, że zostałem ojcem, miał na mnie ogromny wpływ. Mój syn urodził się w 2005 roku. Nagle musiałem zacząć być bardziej odpowiedzialny i pomyśleć o jutrze. Zanim stałem się rodzicem, byłem właściwie typem rock-and-rollowca. Narodziny mojego syna złagodziły ciśnienie twórcze, jakie odczuwałem. Wyraźnie podziałało to na moje pisanie. Bardzo mi też pomogła praca ze studentami, na uniwersytecie w Hamburgu, gdzie dzieliłem się moimi doświadczeniami. Również realizacja dokumentu Życie jest muzyką wywarła na mnie pozytywny, łagodzący wpływ. A wyjazd do Turcji, gdzie poznałem wszystkich tych muzyków, był dla mnie jak terapia.
Moja praca domowa
Robienie filmów jest w moim życiu bardzo ważne, ale blednie wobec zdarzeń takich jak narodziny, miłość czy śmierć. Czułem, że aby naprawdę dorosnąć, muszę zrobić trzy filmy. Można nazwać to trylogią, ale to w zasadzie trzy odrębne obrazy, które łączy wspólna tematyka – miłość, śmierć i zło. Głową w mur opowiada o miłości. Na krawędzi nieba jest o śmierci. Śmierci rozumianej w ten sposób, że kres każdego życia oznacza zarazem narodziny, jako że zarówno śmierć, jak i narodziny otwierają drzwi do innego wymiaru. Pracując nad tym filmem czułem, że osiągam jakiś nowy, nieznany poziom. Ale wciąż brakowało mi jeszcze czegoś – tym elementem było zło, które pojawi się w trzecim obrazie. Po prostu czuję, że muszę opowiedzieć to do końca. Te trzy filmy są rodzajem „zadania domowego”, które mam do odrobienia. Potem będę mógł ruszyć dalej. Być może w stronę kina gatunków – zrobię na przykład film noir, western czy nawet horror.
Pomiędzy dwiema kulturami
Mam korzenie tureckie i niemieckie. Urodziłem się w Niemczech, ale funkcjonuję na pograniczu dwóch kultur. Odebrałem wykształcenie europejskie, lecz wychowywali mnie tureccy rodzice. Turecka kultura zawsze była częścią mojego życia. Gdy byłem dzieckiem, podróżowałem do Turcji z rodziną każdego lata. Ponieważ sam jestem niejako zawieszony między tymi dwiema kulturami, naturalne jest, że moje filmy również znajdują się w owym „pomiędzy”.
Związki z Turcją – miłość i nienawiść
Moje związki z Turcją są bardzo złożone – to mieszanka miłości i nienawiści. Zacząłem się o wiele bardziej interesować tym krajem, gdy w 1995 roku skończyłem szkołę. Rok później zdecydowałem się zrobić tam mój pierwszy film krótkometrażowy, Chwast. Zobaczyłem inną twarz Turcji i niesamowicie mnie ona zafascynowała. Stałem się bardziej Turkiem. Z każdym metrem taśmy, który nakręciłem w Turcji, zaczynałem lepiej zrozumieć ten kraj. Ale im lepiej go rozumiem, tym bardziej mnie zasmuca. Nienawidzę polityki, nacjonalizmu. Trzeba przyjrzeć się temu, co tam się dzieje – historia się powtarza. Jeszcze raz popełnia się te same błędy. Kocham ten kraj, ale robienie filmu w Turcji wysysa ze mnie mnóstwo energii – to krew i łzy.
Inteligencja jest sexy
Sądzę, że inteligencja jest sexy, dlatego bohaterem mojego filmu uczyniłem profesora. Poza tym postać nauczyciela niemieckiego, który ma korzenie tureckie, łamie pewne stereotypy funkcjonujące wciąż w Niemczech. Turcy dzisiaj odgrywają znaczącą rolę w niemieckiej kulturze, polityce i nauce. Nie żyją już na ulicy. Dla Yeter edukacja jest na tyle ważna, że decyduje się na prostytucję, by zapewnić wykształcenie córce. Postać Nejata można powiązać z tym pragnieniem wiedzy. Podoba mi się ironia widoczna w momencie, gdy jedzie on do Stambułu i zamienia się rolami z niemieckim sprzedawcą książek – to swoista wymiana intelektualna.
Edukacja może ocalić świat
Umiejętność czytania i pisania, edukacja, gra istotną rolę w filmie Na krawędzi nieba. Książka jest kluczowym symbolem w konflikcie między Nejatem a jego ojcem. Zastanawiałem się, jaką książkę powinienem pokazać. To była bardzo trudna decyzja. Nie chciałem, by były to pozycje takie jak Siddartha albo Hobbit, czy też coś wypełnionego zbliżonymi znaczeniami. I wtedy wpadłem na pomysł, że mógłbym zareklamować fantastyczną książkę mojego przyjaciela – wybrałem Tochter des Schmieds Selima Ozdogana. W odniesieniu do filmu – czytanie jest absolutnie kluczowym momentem. Lektura jest symbolem edukacji. A edukacja to jedyna rzecz, która może uratować świat.
Hanna i Tuncel
Próbowałem wyobrazić sobie niemiecką matkę przyjeżdżającą do Stambułu i szukającą tam swej zaginionej córki. I w moim umyśle pojawił się obraz Hanny Schygulli. Poznałem ją w Belgradzie w 2004 roku i od tamtej pory jestem pod jej urokiem. Bardzo chciałem z nią pracować. Niektórzy niemieccy dziennikarze porównywali moją karierę z Fassbinderem, ale zupełnie nie postrzegam tego w tych kategoriach. Jestem człowiekiem ulicy, a nie teatru. Dla mnie wzór stanowi raczej Yilmaz Güney, jako twórca niezależny, nie poddający się normom. Dla aktora, Tuncela Kurtiza – którego również wyobraziłem sobie wcześniej na planie tego filmu – był tym, kim Fassbinder był dla Hanny. Ale moim celem nie było posługiwanie się tymi aktorami jako ikonami z filmów Fassbindera i Güneya. To byłby pusty gest – chciałem wykorzystać ich inaczej, w sposób, w jaki nie robił tego nikt wcześniej. Nie chciałem też, by moje reżyserowanie przybrało tego rodzaju pozę. Dla mnie moja praca jest po prostu opowiadaniem historii. Wyobrażając sobie Hannę i Tuncela w tej historii wiedziałem, że oboje odpowiadają mojej koncepcji rodziców.
Sampling
Wyzwaniem dla mnie jak twórcy filmowego jest nie powtarzać się. Lubię zaskakiwać samego siebie, a w efekcie – publiczność. Mam nadzieję, że wszystkie moje filmy wydadzą się różne. Sądzę, że będziemy w stanie to ocenić po kolejnych pięciu obrazach. Kiedy wpadam na różne pomysły, to przychodzą one do mnie w tym samym czasie, ale pochodzą z różnych źródeł. A ja postępuje podobnie jak samplujący muzyk hip-hopowy – uwielbiam hip-hop. Oni używają na przykład znanych kawałków, by tworzyć coś nowego na bazie czegoś starego – i to jest zarazem rodzaj hołdu. Kilka wątków w Na krawędzi nieba zostało w taki sposób „zsamplowanych” z filmu Życie jest muzyką. Postać politycznej aktywistki Ayten powstała z inspiracji, jaką byli dla mnie kurdyjscy śpiewacy. Tutaj, na Zachodzie, nie musimy walczyć o wolność słowa. Ale w Turcji wojna o sprawiedliwość trwa nadal.
Pasja jest sexy
Zdolność walczenia o coś z pasją jest sexy. A ja chciałem, by ten film był seksowny. Ayten to osoba bardzo emocjonalna. Ma tę specyficzną „mądrość ulicy” i jest bardzo atrakcyjna. To postać wyraźnie polityczna. Z początku aktorka, Nurgül Yesilcay nie czuła się zbyt dobrze w tym politycznym kontekście. Kiedy jednak w końcu zaakceptowała sytuację, poszła na całość. Byłem zafascynowany tym, jak dobrze poznała swoja bohaterkę. Znam wiele kobiet takich jak Ayten, ale Nurgül nie jest jedną z nich. Ayten to kobieca wersja mnie samego. Wierzy w coś, ale potem zaskakuje samą siebie i bardzo się zmienia.
Czy jestem politykiem?
Chcę zmienić świat – czy to znaczy, że jestem politykiem? Mój film daje nadzieję, że świat można zmienić – czy to jest polityczne? Chyba bardziej filozoficzne, ale myślę, że w dzisiejszych czasach wszystko jest po trosze polityką. W epoce, w której żyjemy, nie da się już rozdzielić życia, polityki i sztuki. Wierzę głęboko w to, w co wierzę, ale jutro mogę zmienić zdanie. Próbuję nie być dogmatyczny. W cokolwiek ludzie wierzą – czy jest to religia, czy polityka – wszystko ma swój kres, wszystko zmierza w jednym kierunku. Chciałem zrobić film o przechodzeniu na drugą stronę tego wszystkiego, o wznoszeniu się ponad to. Próbowałem robić ten film z pewnym dystansem, jak ktoś, kto podgląda z zewnątrz. Ale wydaje się, że taka postawa nie jest możliwa. Czasami to nie głowa nami kieruje. Sądzę, że to raczej o wiele bardziej irracjonalna część mnie – serce.
Niemcy i Turcja
Jako Niemki, Susanne i Lotte uosabiają Unię Europejską, podczas gdy Ayten i Yeter – Turcję. Wszystko, co zdarza się między nimi w Na krawędzi nieba, jest reprezentatywne dla stosunków łączących oba te systemy. Miałem niezłą zabawę pracując nad dyskusją między Susanne a Ayten na temat Unii Europejskiej. Pisałem ten dialog opierając się na tym, co wiele razy słyszałem od ludzi z mojego środowiska. Pod koniec filmu, Niemka Susanne i Turczynka Ayten doświadczają głębokiej zmiany sposobu, w jaki postrzegają i odczuwają rzeczywistość. W finałowej scenie w księgarni, gdy się obejmują, już w trakcie montażu zauważyłem drobny szczegół. Nieopodal kobiet znajdują się dwie małe flagi: niemiecka i turecka. Położył je tam mój przyjaciel i partner, Andreas Thiel, który zmarł w ostatnim tygodniu kręcenia zdjęć. To jest znak. Sądzę, że to też film o związku między dwoma krajami.
Sztuka kochania
Bardzo silnie wpłynęła na mnie Sztuka kochania Ericha Fromma. Fascynują mnie związki między ludźmi. Nie chodzi mi tylko o znaczenie seksualne, ale też o relacje rodzice – dzieci. O wszystkie międzyludzkie stosunki. Wierzę, że wszystkie wojny w świecie są wynikiem zapominania o właściwym użytku, jaki ludzkość powinna robić z miłości. Myślę, że zło jest produktem lenistwa. Bo łatwej jest znienawidzić kogoś niż go pokochać.
Na planie zdjęciowym w Turcji
Ostatecznie zdjęcia rozpocząłem 1 maja 2006 roku. Na krawędzi nieba kręcony był w Niemczech – w Bremie i Hamburgu, oraz w Turcji – w Stambule, na wybrzeżu Morza Czarnego i w Trabzonie. Na planie pracowaliśmy około dziesięciu tygodni. Dla filmowca Turcja jest doskonałym miejscem. Robienie zdjęć w Niemczech jest o wiele mniej interesujące. To może być atrakcyjne, ale trzeba mieć szczególnie wyostrzone spojrzenie albo je w sobie wykształcić. W Turcji, z powodu jej położenia geograficznego, światło jest niezwykłe. Dla mnie kręcenie w Stambule było jak pobyt na planie zdjęciowym w Nowym Jorku. Oba te miasta są na równi atrakcyjne i kosmopolityczne. Każde z nich jest ogromną metropolią. Uwielbiam w nich pracować. Jestem nieodrodnym dzieckiem miasta. To jest to, co znam. W Na krawędzi nieba Stambuł jest właściwie bohaterem filmu. Cudzoziemka Lotte gubi się chodząc po nim, ponieważ nie zna języka, nie może „dogadać się z miastem”. Ale chciałem też przełamać miejski obraz scenami z okolicy i wybrzeża..
Turecka biurokracja
Wizerunek tureckiej biurokracji w Na krawędzi nieba nie jest odrażający, wydaje się raczej kafkowski. To nie jest krytyka, tylko prawda bez komentarza. W filmie, kiedy polityczny aktywista zostaje zatrzymany w obecności Ayten, tłum nagradza policję oklaskami. W rzeczywistości zdarza się to tylko wówczas, gdy aresztowany uważany jest za „wroga publicznego”. Faszyzm jest żywy i ma się dobrze na ulicach Stambułu.
Policz tureckie flagi
W filmie pojawia się wiele tureckich flag; można je policzyć. Domyślam się, że nacjonaliści będą tłumaczyć, że to oznaka miłości do Turcji, ale ja nie ustawiłem ani jednej flagi na planie. One wszystkie już tam były. Nie zmieniłem lokalizacji. Zrobiłem po prostu zdjęcia – i w ten sposób one znalazły się w filmie. Być może poszedłem za daleko, tam jest tak wiele tureckich flag!
O REŻYSERZE:
Na krawędzi nieba jest piątym fabularnym filmem Fatiha Akina i miał swą światową premierę w trakcie konkursowego przeglądu na festiwalu w Cannes w 2007 roku. Wcześniej reżyser nakręcił Życie jest muzyką (2005), dokument prezentujący różnorodność i bogactwo muzyczne współczesnej Turcji oraz Głową w mur (2003). Ten ostatni obraz został uhonorowany Złotym Niedźwiedziem oraz licznymi niemieckimi i europejskimi nagrodami filmowymi.
Fatih Akin przyszedł na świat w 1973 roku w Hamburgu, w tureckiej rodzinie. W 1995 roku, jeszcze podczas studiów na kierunku komunikacji wizualnej w hamburskim College of Fine Art napisał scenariusz i wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy, Sensin – You’re the One! (Sensin – Du bist es!). Obraz otrzymał nagrodę publiczności w trakcie hamburskiego międzynarodowego przeglądu filmów krótkometrażowych. Rok później reżyser nakręcił Chwast. Pierwszy pełnometrażowy film Akina, Szybko i bezboleśnie z 1998 roku zdobył Brązowego Lamparta na festiwalu w Locarno i Bawarską Nagrodę Filmową dla Najlepszego Młodego Reżysera.
Wybrana filmografia Fatiha Akina:
2007 Na krawędzi nieba
2005 Życie jest muzyką
2003 Głową w mur
2002 Solino
2001 Kiedy myślę o Niemczech – Zapomnieliśmy wrócić
2000 W lipcu
1998 Krótko i bezboleśnie
O AKTORACH:
Baki Davrak
Baki Davrak debiutował w dramacie Kutluga Atamana z 1997 roku Lola + Bildikid. Niedawno widzowie mogli oglądać młodego aktora w Brinkmanns Zorn Haralda Bergmanna z 2006 roku. Inne filmy z udziałem Davraka to Past by Night Willema Droste’a, Planet Alex Ulli Schüppel i Dealer Thomasa Arslana – przebój Festiwalu Filmowego w Berlinie w 1999 roku. Baki jest także znakomitym aktorem teatralnym. Bierze również udział w produkcjach telewizyjnych, występując w serialach takich jak Kommissarin Lucas, Wolffs Revier, Eva Blond, Der Puma czy Tatort. Zagrał także w telewizyjnym filmie Stefana Holtza z 2005 roku, Meine verrückte türkische Hochzeit. Aktor jest również autorem tomu poezji, który opublikowany zostanie w tym roku.
Nursel Köse
Nursel Köse wystąpiła w głównej roli w filmie Buket Alakus z 2002 roku, Anam (My Mother), gdzie zagrała matkę próbującą uratować swe dziecko przed narkotykami. Ostatnio aktorkę można było oglądać w Innej lidze Alakus – poruszającym dramacie o nastolatkach, który zdobył nagrodę publiczności na Max Ophüls Festival. Inne ważne filmy z jej udziałem to Kebab Connection Anno Saula czy zdobywca wielu nagród w 1988 roku, Yasemin Harka Bohma – opowieść o tradycyjnej tureckiej rodzinie w Niemczech. Nursel pracuje również w telewizji – wystąpiła w tureckim miniserialu z 2005 roku Sessiz Gece oraz w niemieckiej wersji Savannah z 2003 roku.
Hanna Schygulla
Hanna Schygulla nie sądziła, że mogłaby zostać profesjonalną aktorką – do momentu, gdy jej przyjaciółka zaprosiła ją, by dołączyła do szkoły aktorskiej w Monachium. Tutaj Schygulla poznała młodego aktora, Rainera Wernera Fassbindera. Nigdy nie ukończyli szkoły; zamiast tego stworzyli własny teatr – Anty Teatr, zaczęli kręcić filmy i stali się jedną z najbardziej znanych i twórczych par w niemieckiej kinematografii (Opowieść o Effi Briest, Małżeństwo Marii Braun, Gorzkie łzy Petry von Kant, Lili Marleen i wiele innych filmów). Aktorka pracowała również z reżyserami tak znanymi jak Andrzej Wajda (Miłość w Niemczech), Wim Wenders (Fałszywy ruch), Volker Schlöndorff (Fałszerstwo), Margarethe von Trotta (Sheer Madness), Jean-Luc Godard (Pasja), Ettore Scola (Noc w Varennes), Marco Ferreri (The Future Is Woman, The Story of Piera – za tę rolę otrzymała nagrodę dla Najlepszej Aktorki na festiwalu w Cannes w 1983 roku), Kenneth Branagh (Umrzeć powtórnie), Amos Gitai (Hotel Ziemia Obiecana) czy Bela Tarr (Werkmeisters Harmonies). W 1979 roku Hanna Schygulla wyreżyserowała również swój własny film, Traumprotokolle. Ta eksperymentalna opowieść o snach stanowi obecnie część filmowej kolekcji Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Ostatnio aktorka zaczęła pracować z twórcami młodszego pokolenia, takimi jak Till Franzen (Błękitna granica), Hans Steinbichler (Winterreise) czy Fatih Akin (Na krawędzi nieba).
Tuncel Kurtiz
Tuncel Kurtiz ma na swym koncie ponad 40 lat pracy w kinematografii i dziesiątki filmów – jest jednym z najbardziej lubianych aktorów tureckich. Niedawno wystąpił w serialu Kara Duvak oraz w mini-serialu Haci. Wśród nowszych filmów z jego udziałem wymienić warto A Cavallo Della Tigre Carlo Mazzacuratiego i The Waterfall Semira Aslanyüreka. Inne ważne tytuły w filmografii tureckiego aktora to: Duvar i Nadzieja Yilmaza Güneya, Akrebin Yolculugu Ömera Kavura, Hoscakal Yarin Reisa Celika, Tabutta Rövasata Dervisa Zaima, Sürü Zeki Öktena, Vive la mariée… et la libération de Kurdistan Hinera Saleema oraz filmowa adaptacja Mahabharaty w reżyserii Petera Brooka. Aktor jest zdobywcą licznych nagród, w tym nagrody dla Najlepszego Aktora na Berlinale w 1986 roku za rolę w Hiuh Hagdi Shimona Dotana oraz dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego na festiwalu w Antalyi w 1994 roku – za rolę w Birk ask ugruna (reżyseria – Tunca Yönder). Kurtiz urodził się w 1936 roku w Bilecik, w Turcji.
Nurgül Yesilcay
Nurgül Yesilcay należy do grona najbardziej podziwianych młodych aktorek w Turcji. Wystąpiła niedawno w filmie Adem’in trenleri Barisa Pirhasana. Ta pełna ciepła opowieść o życiu na wsi prezentowana była na festiwalu filmowym w Stambule w ubiegłym roku. Inne znane filmy z udziałem Nurgül Yesilcay to komediodramat Egreti Gelin Atifa Yilmaza z 2005 roku, Sleeping Beauty (jedna z części Anlat Istanbul), komedia przygodowa Mumya Firarda Haluka Özença z 2002 roku, dramat kostiumowy The Waterfall Semira Aslanyureka z 2001 roku czy komedia Hersey cok güzel olacak Omera Vargi z 1999 roku. Aktorka wystąpiła także w 2003 roku w filmie Abdullaha Oguza Asmali konak, opartym na popularnym serialu telewizyjnym. Brała też udział w produkcjach TV: Ezo Gelin, Ikinci Bahar, Meleker Adasi czy Belali Baldiz. Urodzona w Afyon w Turcji Yesilcay studiowała aktorstwo w Anatolia State Conservatory oraz w Eskisehir University Drama School. Do jej najważniejszych ról scenicznych należy Ofelia w Hamlecie i Blanche DuBois w Tramwaju zwanym pożądaniem.
Patrycia Ziolkowska
Patrycja Ziolkowska wystąpiła u Fatiha Akina w Solino oraz u Buket Alakus w Anam. Zagrała także ważne role w Vergiss Sie (reżyseria – Lale Nalpantoglu) oraz w Rien ne va plus (reżyseria – Katja Pratschke i Gustav Hamos). Ziolkowska brała udział w produkcjach dla telewizji, między innymi w niemieckich serialach Stubbe, Nikola, Tatort, Schimanski czy Der Ermittler. Jest również cenioną aktorką teatralną – przez kilka lat występowała w Bonn grając Polly w Operze za trzy grosze, Ellidę Wangel w Kobiecie z morza, Joannę w Dziewicy Orleańskiej i Marie w spektaklu Woyzeck. Gościnnie występowała też w Volkstheater Wien, jak też w teatrach w Grazu, Hannoverze, Hamburgu i Berlinie.
