Scenariusz i reżyseria: Anna Kuśmierczyk
Zdjęcia: Marcin Nowak
Montaż: Piotr Budzowski
Muzyka: Łukasz Plenikowski, Maciej Werk
Producent: Muzeum Historii Polski w Warszawie, 2014
Czas trwania: 47’
Język: polski, rosyjski, hebrajski
Deportacja, utrata najbliższych, choroba, strach i głód – to doświadczenia z czasu II wojny światowej, wspólne pięciu bohaterom filmu. Film jest ich portretem, gdy z perspektywy całego życia wracają do wydarzeń z dzieciństwa. To opowieść o pamięci, tożsamości, zerwanych więziach rodzinnych.
Waldemar ostatni raz widział ojca jako jedenastoletni chłopiec. Deportowani w różnym czasie w głąb Związku Sowieckiego, nigdy się już nie spotkali. Ojciec trafił do Anglii, Waldemar pozostał w Rosji. Pisali do siebie listy – po polsku, w języku, którego Waldemar dziś już nie rozumie.
Mała Ruth, deportowana z rodziną na Syberię, śmierć bliskich odebrała jako zdradę. Zupełnie osamotniona trafiła do sowieckiego sierocińca, gdzie odnalazł ją ojciec. Mogli zacząć życie na nowo.
W Londynie żyje Alicja – trafiła tu z ZSRS, ewakuowana z Armią Andersa. W czasie wojny straciła ojca. Była zbyt mała, by mogła to zrozumieć. Nie zdążyła go poznać i nigdy nie miała szansy nadrobić tego braku.
Matka Heleny i Władka, wywożona na roboty do Niemiec, mogła zabrać tylko jedno dziecko. Wybrała młodsze. Po wojnie nie miała żadnych wieści o Władku, a rodzinna miejscowość, w której został, znalazła się w granicach Związku Sowieckiego. Władek, dziś Władimir, przez lata starał się zapomnieć o rodzinie, o tym, że matka go zostawiła. Jego wnuk Siergiej w 2009 roku odnalazł Helenę. Czy można nadrobić stracony czas?