Kraj: Litwa

Scenarzystka i reżyserka pochodzenia litewskiego.
Urodziła się w roku 1959 w Kownie. Jest absolwentką wydziału filmologii moskiewskiego Wszechrosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Kinematografii. Ukończyła także Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej PWSFTviT w Łodzi.

Zajmuje się projektami filmów dokumentalnych. Pracuje nad nimi jako reżyser, operator i niejednokrotnie jako montażysta swoich filmów. Jest twórcą wielu obrazów, między innymi: “Patrz, Litwa”, “Schizofrenia”, “Po tamtej stronie”, “Źródła”. Za swoją pracę otrzymała wiele nominacji i nagród. Jest laureatka Festiwalu Mediów Człowiek w Zagrożeniu czy Festiwalu Filmowym Watch Docs.
Jej filmy poruszają odważne tematy polityczne. Obraz “Schizofrenia” to ilustracja działań radzieckich psychiatrów na pacjentach chorych na schizofrenię “bezobjawową”, którą cechowało krytyczne podejście do ustroju ZSRR. Podobną tematykę poruszał film “Po tamtej stronie”, który jest świadectwem więźniów odbywających kary w radzieckich szpitalach psychiatrycznych.

Pracuje także jako pedagog. Wykłada na uczelniach w Pekinie, Moskwie, Petersburgu, Kijowie, Stambule. Pracuje akademicko także w Polsce w Programie Dokumentalnym DOK PRO w Szkole Wajdy.

Polska aktorka teatralna i filmowa.
Urodziła się w 1984 roku w Wilnie. Wychowywała się w polskiej rodzinie, która kultywowała narodowe tradycje. Uczęszczała do polskich szkół w Wilnie i angażowała się w amatorskie koło teatralne Ireny Litwinowicz. Później pracowała w Teatrze Polskim w Wilnie. W 2003 roku przeprowadziła się na stałe do Polski. Ukończyła wydział aktorski Akademii Teatralnej w Warszawie.

Pracowała jednocześnie w filmie i teatrze. Zagrała w “Iwonie, księżniczce Burgunda” Witolda Gombrowicza w reżyserii Sylwestra Biragi, “Mp3” w reżyserii Mariusza Benoita czy w “Pułapce” Tadeusza Różewicza wyreżyserowanej przez Bożenę Suchocką-Kozakiewicz.

W 2007 rozpoczęła pracę w serialu “Barwy szczęścia”. Sławę i rozpoznawalność przyniosła im jednak tytułowa rola w serialu “Anna German” w reżyserii Waldemara Krzystka i Aleksandra Timienko. Wydała też album z piosenkami German współtworzony z Olgą Szomańską i Agnieszką Babicz. Kilka lat później zagrała główną rolę w serialu “Blondynka” Mirosława Gronowskiego.

Brała udział w programach rozrywkowych: “Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami” oraz “Twoja twarz brzmi znajomo”. Prowadziła w 50. Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu.

Joanna Moro otrzymała w 2013 roku dyplom ministrów spraw zagranicznych Polski i Rosji za “wybitne zasługi w dziele wzajemnego zbliżenia i porozumienia społeczeństw obu krajów” oraz (rok później) Wiktora Publiczności i nagrodę Telekamery.

Polski aktor filmowy i teatralny.
Urodził się w 1983 roku w Wilnie. Ma polskie korzenie ze strony ojca. Matka jest Rosjanką.

Studiował na wydziale aktorskim warszawskiej Akademii Teatralnej. Rozpoczął także studia na wydziale reżyserii, której jednak nie ukończył z powodu nakładającej się na zajęcia na uczelni prób do spektaklu w reżyserii Jana Klaty. Wcześniej działał w amatorskim Teatrze Polskim w Wilnie.
Po studiach związał się ze studium aktorskim Grzegorza Jarzyny, a od 2005 roku należy do stałego zespołu Teatru Dramatycznego. W Teatrze Dramatycznym wystąpił w spektaklach Klaty (“Weź przestań”, “Szewcy u bram”), Krystiana Lupy (“Miasto snu”), Jarzyny (“2008: Macbeth”, “Giovanni”, “T.E.O.R.E.M.A.T.”, “Druga kobieta”) oraz u Jacka Borcucha (w “Metafizyce dwugłowego cielęcia” oraz “Mojej walce”).
Pojawił się także w spektaklach Teatru Telewizji (między innymi) – “Od dziś będziemy dobrzy” Pawła Sali, “Skazie” Marcina Wrony.

Mówi o sobie, że świadomie odrzuca role w filmach serialach. Teatr jest dla niego priorytetem. Można go jednak zobaczyć w kilku produkcjach: “Rozdroże Cafe” Leszka Wosiewicza, w “Odzie do radości” Anny Kazejak-Dawid, “Miasto 44” Jana Komasy oraz “Heavy Mental” Sebastiana Buttnego. Zagrał także w serialach – “Korona Królów”, “Komisarz Alex”, “Młody Piłsudski” czy “Boża Podszewka”. Współtworzy projekt muzyczny „Gruppa Wschód”.

Fotografka, operatorka obrazy i reżyserka.
Urodziła się w 1984 roku na Litwie.
Pochodzi z artystycznej rodziny. Jej ojcem jest Maciej Drygas – polski dokumentalista i reżyser. Matką Vity jest Vita Żelakeviciute – pochodząca z Polski scenarzystka i montażystka. Jest wnuczką znanego litewskiego reżysera Vytautasa Žaliakevičiusa. Studiowała filologię francuską na Uniwersytecie Warszawskim i realizację obrazu filmowego, telewizyjnego i fotografii na Wydziale Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego. Ukończyła także program Studio Prób w Mistrzowskiej Szkole Andrzeja Wajdy.
Autorka zdjęć do filmów dokumentalnych, krótkometrażowych filmów fabularnych i reklamowych. “Nóż w wozie” to jej pierwszy autorski film dokumentalny.

Podczas otwarcia Festiwalu Filmów Emigracyjnych EMIGRA w 2016 roku prezentowany był jej drugi film “Piano”. Dokument opowiada historię stojącego pianina na barykadach Majdanu, który stał się symbolem pokojowej rewolucji na Ukrainie i zarazem oporu wobec autorytarnej władzy. Film doceniony został także nagrodą Grand Prix 25. Ogólnopolskiego Festiwalu Mediów “Człowiek w Zagrożeniu”, organizowanego przez Muzeum Kinematografii w Łodzi.

Polski reżyser i scenarzysta filmowy. Uważany za twórcę polskiej szkoły filmowej.
Urodzony w 1921 w Dzianowie na Wileńszczyźnie. Jest synem kolejarza. W czasie wojny walczył w AK. W Polsce mieszkał od 1946 i zawodowo związany jest z Wrocławiem. Studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Wydziale Reżyserii PWSF w Łodzi. Jest także absolwentem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Po studiach rozpoczął pracę w Wytwórni Filmów Oświatowych. Wyreżyserował pod ich egidą między innymi “Miniatury Kodeksu Behema”, które docenione zostały na wielu festiwalach filmowych.
Momentem zwrotnym w jego karierze był jednak jego debiut fabularny “Zimowy zmierzch”. O filmie zrobiło się bardzo głośno, wzbudził mieszane opinie u krytyków i recenzentów, jednak dziś traktowany jest jako pierwszy film zrealizowany wbrew regułom socrealizmu poprzez zerwanie z realizmem. Aleksander Ford próbował zablokować dystrybucję w Polsce mocno ją ograniczając oraz blokując dystrybucję zagraniczną.

Filmem “Pigułki dla Aurelii” dołączył do twórców filmowej Szkoły Polskiej. Najsłynniejszy jednak okazał się film z brawurowymi rolami Elżbiety Czyżewskiej oraz Zbigniewa Cybulskiego pod tytułem “Giuseppe w Warszawie”. Była to komedia wojenna z ukrywanym w Warszawie włoskim dezerterze (zagranym przez Antoniego Cifarielliego).
Portfolio Stanisława Lenartowicza to ponad 20 filmów fabularnych i produkcji telewizyjnych, a wśród nich między innymi – “Zobaczymy się w niedzielę”, komedia “Cała naprzód”, dramat sądowy “To ja zabiłem”, doceniona festiwalowo komedia “Czerwone i złote”, “Pamiętnik pani Hanki” na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza oraz filmu psychologicznego “Za rok, za dzień, za chwilę…” ze świetną rolą Krystyny Podleskiej.
Najbardziej udaną i popularną wśród widzów była produkcją kostiumowego serialu TV “Strachy”.
Lenartowicz uczestniczył w pracach Komitetu Kinematografii. Po zakończeniu kariery w 1983 zamieszkał we Wrocławiu, stając się przewodnikiem środowiska filmowego. W 2008 roku otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich za dorobek życia. Zmarł w 2010 we Wrocławiu.

Polski aktor, reżyser i scenarzysta.
Urodzony w 1938 na Wileńszczyźnie (ówcześnie II Rzeczpospolita), w rodzinie o korzeniach polsko-rosyjskich (jego babka była Rosjanką, a w domu mówiło się w obu językach). Ojciec zaginął, kiedy miał zaledwie trzy lata. Wychowywała go, wraz z dwojgiem rodzeństwa, samotna matka, która współpracowała z wileńskim zgrupowaniem AK. Po wojnie rodzina przyjechała do Polski z drugą falą repatriantów i osiedliła się w Olsztynie.

Zygmunt Malanowicz ukończył Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi w 1963 roku. Na deskach teatru zadebiutował rok wcześniej w “Burzy” Adama Daniewicza. Pierwszy raz przed kamerą stanął natomiast u Romana Polańskiego w “Nożu w wodzie”. Rola ta jednak zablokowała mu karierę filmowa ze względu na nieprzychylność władzy na ponad siedem lat, podczas których zajął się szkoleniem warsztatu teatralnego. Pomimo blokady został jednak doceniony i zapamiętany przez widzów.

Powrócił w “Polowaniu na muchy” i “Krajobrazie po bitwie” Andrzeja Wajdy. Wystąpił również w “Znakach na drodze” Andrzeja Piotrowskiego oraz w “Trądzie” Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Poza tym, w latach 70. i 80. Grał głównie w filmach Bohdana Poręby – “Hubal”, “Gdzie woda czysta i trawa zielona”, “Polonia Restituta”. Po transformacji ustrojowej ze względu na pracę z Porębą nie pracował przy ciekawych projektach i zmuszony został do opuszczenia kraju. W tym czasie był aktywny za granicą i realizował własne scenariusze na Białorusi (np. “Szlachetna krew”).

Powrotem do polskiego filmu były „Tulipany” Jacka Borcucha. Wrócił także do pracy w teatrze. W Polsce pracował w Teatrze Dramatycznym i w Teatrze Rozmaitości. W 2008 roku Malanowicz dołączył do zespołu Nowego Teatru Krzysztofa Warlikowskiego.

Malanowicz kojarzony jest z rolami ludzi skomplikowanych. Warsztat aktorski pozwala mu na oddanie ekspresji i wysokie zaangażowanie emocjonalne. Z tego powodu osadzany był w rolach osób postawionych w trudnych sytuacjach czy przed dylematami moralnymi.
Jest autorem trzech scenariuszy filmowych. Poza wspomnianą wcześniej “Szlachetna krwią” napisał “Bez Ulik” oraz “Wyrok na Franciszka Kłosa”. Dwa z wymienionych scenariuszy także wyreżyserował.

Laureatka Nagrody PISF. Od 15 lat pracuje w mediach (telewizji i radiu). Obecnie reprezentuje Radio ZNAD WILII – jedyną polską rozgłośnię na Litwie. Prowadzi autorski program poświęcony polskiemu kinu ,,Filmoteka Polska” oraz audycje ,,Podróże po Polskiej Kulturze”, która jest przeglądem najważniejszych wydarzeń kulturalnych w Polsce.

– pisarz i poeta, autor 12 książek
– od 22 lat wydawcy kwartalnika „Znad Wilii”,
– od 18 lat pomysłodawcy i organizator Międzynarodowego Festiwalu Poetyckiego „Maj nad Wilią”
– twórcy Polskiej Galerii Artystycznej „Znad Wilii” w Wilnie
– organizator i kurator ponad 300 wystaw, festiwali, warsztatów, konkursów i plenerów
– odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej oraz odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP

Read moreRomuald Mieczkowski