ur. 27 stycznia 1950 we Wrocławiu, zm. 18 kwietnia 2001 w Warszawie – dokumentalista, reżyser teatralny i telewizyjny. Absolwent Wydział Reżyserii PWSFTviT 1980. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
Kraj: Polska
Strajk. Bohaterka z Gdańska
Reżyseria: Volker Schlöndorff
II Reżyser:
Marcin Brodzki
Ralph Remstedt
Scenariusz:
Andreas Pfluger
Sylke Rene Meyer
Maciej Karpiński
Zdjęcia: Andreas Hofer
Kostiumy: Ewa Krauze
Muzyka: Jean Michel Jarre
Produkcja: Polska, Niemcy
Rok produkcji: 2006
Gatunek: Film fabularny
Czas: 104 min.
Obsada:
Katharina Thalbach
Andrzej Chyra
Dominique Horwitz
Andrzej Grabowski
Ewa Telega
Dariusz Kowalski
Wojciech Pszoniak
Wojciech Solarz
Rafael Remstedt
Marta Straszewska
Barbara Kurzaj
Maria Maj
Krzysztof Kiersznowski
Adam Trela
Jowita Budnik
Anna Walentynowicz to znana działaczka “Solidarności”. W sierpniu 1980 roku została bezprawnie zwolniona z pracy na pięć miesięcy przed emeryturą. To wydarzenie stało się przyczyną strajku, którego wynikiem było powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego “Solidarność”.
Poruszająca historia odważnej kobiety, która walcząc o godność napisała epizod światowej historii, przyczyniając się do powstania Solidarności. Strajk został oparty na motywach biografii Anny Walentynowicz, która stała się pierwowzorem filmowej postaci Agnieszki Kowalskiej (Katharina Thalbach).
Będzie lepiej
Reżyseria: Michał Waszyński
Scenariusz: Ludwik Starski, Emanuel Schlechter
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 1936
Gatunek: Komedia
Obsada:
Antoni Fetner
Aleksander Żabczyński
Loda Niemirzanka
Henryk Vogelfanger
Kazimierz Wajda
Gdy Szczepko (Kazimierz Wajda) i Tońko (Henryk Vogelfanger), lwowscy muzykanci, znajdują w parku zawiniątko z niemowlęciem i karteczką, na której widnieje prośba o zaopiekowanie się dzieckiem, zabierają je do domu i troskliwie się nim zajmują. Niebawem poznają przypadkowo Wandę (Loda Niemirzanka), posiadającą sklep z zabawkami w Warszawie, która przyjechała do Lwowa ze swoim stryjem Onufrym Ruczyńskim (Antoni Fertner) dokonać zakupu lalek w fabryce Dalewicza (Aleksander Żabczyński), w którym stryj widzi ponadto kandydata na męża dla Wandy. Ta jednak czuje do zasadniczego, brodatego okularnika, jakim jest fabrykant, niechęć. Poprzez zbieg okoliczności, dziecko trafia do domu Ruczyńskich w Warszawie a Onufry, któremu Wanda przedstawia je jako własne, zakochuje się w nim bez reszty. Zrozpaczeni Tońko i Szczepko gorączkowo szukają Bajbusa, tak nazwali dziecko, i niebawem pojawiają się w Warszawie. Przyjeżdża tu również zakochany w Wandzie Dalewicz. Czeka ich tutaj wiele zabawnych perypetii…
Karski i władcy ludzkości
Reżyseria/Zdjęcia: Sławomir Grünberg
Scenariusz: Katka Reszke, Sławomir Grünberg, E. Thomas Wood
Dźwięk: Tomasz Dukszta C.A.S.
Montaż: Matylda Kawka, Katka Reszke
Autor sekwencji animowanych: Tomasz Niedźwiedź
Producenci: Sławomir Grünberg, Dariusz Jabłoński, Violetta Kamińska, Izabela Wójcik
Produkcja: LOGTV LTD & Apple Film Production
Koprodukcja: Narodowy Instytut Audiowizualny, Telewizja Polska S.A., Narodowe Centrum Kultury, Tv Indie Film, Fundacja Przeszłość i Teraźniejszość
Produkcja: USA/Polska 2015
Obsada:
Jan Karski
Laurence Weinbaum, Instytut Światowego Kongresu Żydów, były uczeń Jana Karskiego
Rabin Harold White, Uniwersytet Georgetown
E. Thomas Wood – współautor książki „Karski – opowieść o emisariuszu”
Władysław Zaroffe
Władysław Bartoszewski, były minister spraw zagranicznych RP
Martin Gilbert, oficjalny biograf Winstona Churchilla
Efraim Zuroff, Centrum Szymona Wiesenthala
Zbigniew Brzeziński, były doradca prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego USA
Meir Rosenne, były ambasador Izraela w USA
Kenneth Adelman, dyplomata, były uczeń Jana Karskiego
Joshua Muravchik, Instytut Polityki Zagranicznej, Waszyngton, USA,
były student Jana Karskiego
Zrealizowany w nowatorskiej formule, łączącej unikalne materiały archiwalne i sekwencje animowane, film wybitnego dokumentalisty, laureata prestiżowej nagrody EMMY, Sławomira Grünberga. Historia Jana Karskiego – bohatera Polskiego Państwa Podziemnego, którego amerykański „Newsweek” uznał za jedną z najwybitniejszych postaci XX wieku.
Jan Karski, pseudonim „Witold”, jako pierwszy człowiek na świecie ujawnił przed państwami zachodniej koalicji okrucieństwa i masowe zbrodnie, jakich hitlerowcy dopuszczali się na terenie Polski. Był emisariuszem Polskiego Państwa Podziemnego, potajemnie wysłanym do warszawskiego getta z misją rozpoznania sytuacji Żydów w przededniu „ostatecznego rozwiązania”. Jego celem było przekazanie światu wstrząsających informacji o tragedii narodu żydowskiego. „Jeżeli nie będzie interwencji aliantów, to w ciągu półtora roku ludność żydowska przestanie istnieć” – donosił w tzw. „Raporcie Karskiego”, który oparty był głównie na wiedzy zdobytej przez Jana Karskiego jako naocznego świadka. Niestety, informacje o Holokauście, przemycone przez Karskiego na Zachód, znalazły się wówczas na 16. stronie „New York Timesa”. Kilka lat temu amerykański „Newsweek” uznał Jana Karskiego za jedną z najwybitniejszych postaci, a jego wojenną misję określił jako jeden z moralnych kamieni milowych cywilizacji dwudziestego stulecia.
Niekwestionowanym walorem filmu Sławomira Grünberga są animowane rekonstrukcje wielu scen, takich jak aresztowanie Karskiego przez Gestapo, jego dwukrotne wejście do warszawskiego getta oraz obozu przejściowego w Izbicy oraz liczne rozmowy z – jak ich nazywał sam Karski – „władcami ludzkości”, m.in. ministrem spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Anthonym Edenem czy prezydentem USA Franklinem D. Rooseveltem. Wśród materiałów archiwalnych pokazano nigdy wcześniej nie wykorzystane wywiady przeprowadzone przez E. Thomasa Wooda, współautora książki: „Karski – opowieść o emisariuszu” oraz mało znane archiwalne materiały filmowe i fotograficzne. W filmie, oprócz nagrań samego Jana Karskiego, widzowie będą mieli okazję zapoznać się z wypowiedziami osób, które dobrze go znały, w tym m.in. słynnego amerykańskiego politologa prof. Zbigniewa Brzezińskiego, oficjalnego biografa Winstona Churchilla Sir. Martina Gilberta oraz byłego ministra spraw zagranicznych prof. Władysława Bartoszewskiego.
„Dla mnie Jan Karski był niezwykle odważnym i oddanym sprawie walki o równość, prawdę i sprawiedliwość młodym człowiekiem. Trzeba pamiętać, że gdy wybuchła wojna miał zaledwie 25 lat. Dostał propozycję, którą ogromny procent ludzi na jego miejscu by odrzucił. Jan Karski był człowiekiem, który w imię humanizmu skłonny był poświęcić swoje życie.
Karski to bohater uniwersalny, ponadczasowy, który powinien stać się wzorem do naśladowania dla młodego pokolenia na całym świecie. Młodzi ludzie z natury rzeczy poszukują sensu życia i właściwych wzorców moralnych, a ‘Karski i władcy ludzkości’, pokazuje, że warto sobie czasem stawiać banalnie może brzmiące pytanie: Czy jako jednostka jestem w stanie zmienić świat?”.
Sławomir Grünberg, reżyser
Znam kogoś, kto Cię szuka
Scenariusz i reżyseria: Julia Kowalski
Gatunek: Dramat
Produkcja: Polska, Francja 2015
Zdjęcia: Simon Beaufils
Montaż: Martial Salomon
Scenografia: Héléna Cisterne
Kostiumy: Ada Cichowicz
Produkcja: Les Films de Françoise (Francja)
Mina Driouche, Valérie
Donzelli, Jérémie Elkaïm
Donten & Lacroix Films (Polska)
Maria Blicharska, Monika Sajko Gradowska
Polska Premiera: 27-11-2015
Obsada: Liv Henneguier, Yoann Zimmer, Andrzej Chyra, Artur Steranko,
Léa Mesnil, Juliane Lepoureau, Felix Jourdain
„Na naszych oczach rodzi się nowa figura współczesnego kina:
dziewczyna przestaje być pożądana – zaczyna pożądać”.
Idir Serghine i Pascal Tessaud, Cannes ACID
Rose, wychowująca się bez matki nastolatka z francuskiej prowincji,
przeczuwa, że na bunt i złość będzie mogła sobie pozwolić jedynie
teraz. Miota się pomiędzy skrajnymi emocjami i walczy z własną
niewinnością. Polskie korzenie ojca nie mają z tym nic wspólnego.
Dzieciństwo bezpowrotnie odeszło, a nastoletnie ciało przestało służyć
zabawie – teraz jest kolejnym źródłem szaleństwa i towarem na
rówieśniczym rynku ciał, służących do komunikacji między płciami.
Rose znajduje inny sposób na zbudowanie relacji z chłopakiem.
Wykorzystuje sytuację – zatrudniony przez ojca Polak (Andrzej Chyra)
ma tu syna, którego w przeszłości porzucił i z którym chce odnowić
rodzinne więzi. Początkowo z nudy, z tęsknoty za intensywnymi
wrażeniami, dziewczyna wchodzi w sam środek uczuciowej układanki
między ojcem i synem. Jest katalizatorem, świadkiem, w końcu
uczestniczką zdarzeń. Odkrywa, że to ludzkie słabości, a nie atuty są
kluczem do porozumienia ze światem.
Agnieszka
Scenariusz i reżyseria: Tomasz E. Rudzik
Obsada: Karolina Gorczyca, Hildegard Schmahl, Lorenzo Nedis Walcher,
Jörg Witte, Rafal Garniecki, Elisa Schlott, Jan Messutat, Hanna
Scheibe, Johannes Silberschneider, Thomas Darchinger, Angelika Fink,
Ole Eisfeld, Wojciech Zieliński, Tom Radisch, Thomas Gräßle
Gatunek: Dramat
Produkcja: Niemcy, Polska 2014
Polska Premiera: 30-10-2015
Czas trwania: 98 min.
Po fabularnym debiucie „DESPERACI W AKADEMIKU”, którego premiera
odbyła się podczas 57. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San
Sebastian, Tomasz E. Rudzik zabiera nas do zupełnie innego świata,
którego centrum i najważniejszym punktem odniesienia jest tytułowa
Agnieszka. Owiana tajemnicą, skrzętnie ukrywająca uczucia i kierująca
się zwierzęcym instynktem przetrwania bohaterka przez przypadek trafia
do Monchium, gdzie szybko musi nauczyć się nowych reguł bezwzględnej
gry.
Urodzony w Polsce i mieszkający na stałe w Niemczech Rudzik zabiera
widzów z polskiego żeńskiego więzienia do niemieckiej agencji
towarzyskiej. Snuta przez niego opowieść z uwagą i czułością podąża za
Agnieszką, której jedyną zasadą wydaje się być odwieczne „oko za oko,
ząb za ząb”. Brutalny świat, w którym rozgrywa się opowieść, nie jest
jednak przytłaczającym koszmarnym snem: silna, niezależna bohaterka
pozostaje w jakiś sposób czysta, nieskażona – podobnie jak jej młody
przyjaciel Manuel i młodszy brat Rafał. Rudzik ukazuje
niebezpieczeństwa wynikające z zestawienia dwóch światów, obu
funkcjonujących na podstawie tej samej ludzkiej przypadłości:
naiwności i czystości uczuć. Rozdarta między nimi Agnieszka stara się
znaleźć własną metodę.
W roli głównej wystąpiła Karolina Gorczyca, doświadczona aktorka,
która tą rolą udowadnia, jak szeroki jest jej aktorski wachlarz. Rolę
Madame, która w Monachium bierze Agnieszkę pod swoje skrzydła,
powierzono ikonie teatru z Hamburga – Hildegard Schmahl. Młodego
przyjaciela Agnieszki zagrał zaś 18-letni Lorenzo Nedis Walcher, który
wydaje się być na progu błyskotliwej kariery. Niemiecka premiera
„AGNIESZKI” odbyła się podczas 48. Międzynarodowego Festiwalu w Hof,
gdzie film zdobył również nominację do Niemieckiej Nagrody Filmowej.
Jestem Kuba (I am Kuba)
Reżyseria/Scenariusz: Ase Svenheim Drivenes
Produkcja: Norwegia/Polska/Niemcy
Kooproducent: Edward Porembny
Rok produkcji: 2014
Gatunek: film dokumentalny
Długość: 60 min.
Podczas międzynarodowego festiwalu w Tromsø film “Jestem Kuba” otrzymał nagrodę Tromsø Palm dla najlepszego filmu pochodzącego z krajów regionu północnego. Produkcja była współfinansowana przez PISF – Polski Instytut Sztuki Filmowej.
Historia Kuby (13 lat) i Mikołaja (8 lat), których rodzice musieli wyjechać do pracy za granicę po upadku rodzinnej firmy. Podczas ich nieobecności, chłopcami opiekują się dziadkowie i sąsiedzi, ale Kuba woli samotnie opiekować się swoim młodszym bratem i robi to najlepiej jak potrafi. W Polsce ok. 100 tys. dzieci pozostaje bez opieki rodzica, który wyjechał za granicę. Z jakimi problemami zmagają się eurosieroty i ich rodzice?
Film wyprodukowany w koprodukcji polsko-norweskiej. Nominowany do Prix Europa 2015. Zdobył Tromsø Palm Award za najlepszy film na Tromsø International Film Festival 2015, ‘Ildfluen’ za najlepszy średniometrażowy film dokumentalny na Den Norske dokumentarfilmfestivalen 2015 oraz Polsko-Niemiecką Nagrodę Dziennikarską im. Tadeusza Mazowieckiego 2015 w kategorii Telewizja. Był również nominowany do Norwegian Gullruten Awards 2015 (The Golden Screen) za najlepszy dokument telewizyjny.
Bracia
Reżyseria: Wojciech Staroń
Scenariusz: Wojciech Staroń
Zdjęcia: Wojciech Staroń
Producent: Staroń-film
Rok produkcji: 2015
Produkcja: Polska
Gatunek: Dokument
Czas trwania: 52’, 70’
„Bracia” najlepszym filmem sekcji Tydzień Krytyki Filmowej na festiwalu w Locarno.
Dwóm braciom udało się uciec z łagru, ale nie mogą uciec od siebie. Kochają się, ale i zarazem nienawidzą. Jeden – marzyciel artysta malarz, drugi – pragmatyk naukowiec, ogień i woda. Przez całe życie jeden jest zdany na drugiego: w stalinowskim łagrze, w komunistycznej Rosji i po repatriacji w kapitalistycznej Polsce.
Ich barwne życie składa się z nieustannych przeciwności losu, ale we dwóch, pomimo waśni i sporów potrafią je pokonywać. Nie przeszkadza im w tym wiek – 90 i 92 lata – pełni wigoru, humoru wciąż mają mnóstwo nowych, szalonych pomysłów. Marzeniem życia malarza było zorganizowanie wielkiej wystawy swojego malarstwa. Jego sen się spełnia. Wystawia prace w Parlamencie Europejskim w Brukseli. W tym samym czasie płonie jego dom z kilkoma tysiącami obrazów. Traci cały dorobek swego życia. Czy mimo to uda mu się zacząć życie jeszcze raz?
To jest Polska
Reżyseria i Scenariusz:
Filip Jacobson
Jutta Riedel
Mirek Balonis
Angelika Herta
Produkcja: Polska/Niemcy
Gatunek: Mockumentary
Rok produkcji: 2013
Czas trwania: 23 minuty
Film powstał w 2012 roku z inicjatywy polskiego filmowca Filipa Jacobsona przy współpracy z Mirkiem Balonisem, Angeliką Hertą oraz Juttą Riedel. – Wpadliśmy na pomysł, by nakręcić film o panu Mirku, który zdobył fikcyjną nagrodę “Emigranta Roku 2013” – tłumaczy reżyser Filip Jacobson. W rolę pana Mirka, polskiego biznesmena w Niemczech, szczęśliwego męża Niemki, aktywnego działacza w środowisku polonijnym, wielkiego zwolennika porozumienia polsko-niemieckiego, wcielił się współtwórca filmu Mirek Balonis. Film “To jest Polska” jest przykładem dość rzadkiego gatunku filmowego, który przedstawia w formie parodii fikcyjną historię dając jednocześnie złudne wrażenie dokumentu.
Film przygląda się problemowi imigracji z dużą dozą humoru i z przymrużeniem oka. Bo zdaniem niemiecko-polskiej ekipy filmowej to lepsze, niż śmiertelna powaga. – Na zjawisko imigracji patrzy się w Niemczech wyłącznie z perspektywy problemów. Nie dostrzega się w imigrantach ich potencjału. Jest sporo materiałów i dokumentacji na temat imigracji, które są bardzo bolesne. A nas interesuje pytanie, jakie są dobre strony obecności imigrantów – mówi Mirek Balonis. Twórcy filmu nie wykluczają, że być może powstanie dalszy ciąg losów pana Mirka, wzorowego polskiego emigranta.
Oblicza naszej i waszej wolności
OBLICZA NASZEJ I WASZEJ WOLNOŚCI
Reżyseria: Edyta Maksymowicz
Współpraca: Walenty Wojniłło
Czas trwania: 34 min.
Polska/Litwa; 2014
Laureatka 2. Zamojskiego Festiwalu Filmowego. Jej film “Oblicza naszej i waszej wolności” uzyskał nagrodę główną w kategorii “Reportaż”.
Reportaż Edyty Maksymowicz to powieść o losach ludzi uwiecznionych na fotografiach zdeponowanych w Wilnie w Litewskim Archiwum Historycznym. Trzy albumy pochodzące z połowy XIX wieku zawierają w sumie 800 zdjęć, tak niezwykłych, że trafiły na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Powstały na zlecenie słynnego generała Murawiowa,„Wieszaciela”, w czasach, koszt jednego zdjęcia równał się wartości konia. Generał w taki sposób postanowił uwiecznić katów i… ofiary represji, które prowadził. „Ta produkcja kosztowała mnie naprawdę dużo, bardzo dużo. Duuuuużo też czego nauczyła! między i tego, że Rosja – jeśli chodzi o ambicje imperialne, stosunek do własnych ludzi czy ziem zabranych – jest niezmienna i stała. W tej materii nic się nie zmienia i zmienić nie może. Dla Rosji liczy się cel, nie liczą się ani środki, ani narzędzia…” – podzieliła się swoimi refleksjami E. Maksymowicz.
Mały palec
MAŁY PALEC
reż. Tomasz Cichoń
zdj. Mikołaj Łebkowski
muz. Łukasz Targosz, STUDIO SPOT
film fabularny – krótkometrażowy/Polska/2014/23 min
Film powstał w ramach programu “30 Minut” Studia Munka
Pewnego wieczoru Tomek, Leszek i Seweryn kradną drogi samochód “na wydrę” i natychmiast sprzedają go paserowi. Chcąc uczcić dobrze wykonaną robotę udają się na piwo do pobliskiego wietnamskiego baru. Rozochoceni sukcesem bezczelnie awanturują się z obsługą lokalu. Nie wiedzą jeszcze, że ta noc będzie dla nich długa i bolesna…
Mały palec” to opowieść o tym, że nie wolno zadzierać z kelnerkami. Zwłaszcza w wietnamskim barze, zwłaszcza na przedmieściach Warszawy, zwłaszcza z byłym oficerem Królewskiej Armii Wietnamskiej …
Mały palec – to wysublimowany, trzymajacy w napięciu moralitet z przymrużeniem oka, o tym czego możemy sie nauczyć od cudzoziemców żyjących w naszym kraju.
Jezioro Bodeńskie
JEZIORO BODEŃSKIE
film fabularny, psychologiczny
/Polska/ 1985/ 82 min
reżyseria Janusz Zaorski
Jezioro Bodeńskie to już klasyka filmowa, film o tym czy pozostać po wojnie na zachodzie czy wrocić do kraju na wschód, dzisiaj nadal zadajemy sobie te „emigracyjne” pytania tylko w odwrotnej kolojności – czy wyjechać na zachód czy pozostać na wschodzie?
Film Jezioro Bodeńskie stanowi udaną próbę zmierzenia się ze specyficznym, nostalgiczno-poetyckim klimatem dygatowskiej prozy. Zachowując wierność duchowi jego autobiograficznej powieści, reżyser tworzy przede wszystkim portret psychologiczny młodego polskiego inteligenta, przeżywającego wojnę jako ogromny wstrząs duchowy, który zachwiał jego dotychczasowym sposobem myślenia. Filmem tym Zaorski włącza się także w dyskurs na temat naszych narodowych wad i zalet, specyficznego rozumienia polskości, stereotypów zachowania Polaka wobec cudzoziemców. “Jezioro Bodeńskie” nie obfituje w zaskakujące wydarzenia, a budowanie swoistej dramaturgii polega tu przede wszystkim na dokładnym rejestrowaniu gestów i reakcji bohaterów.
Bohater, Polak, zostaje w roku 1940 wraz z grupą obywateli brytyjskich i francuskich internowany w małej szwajcarskiej miejscowości. Obóz mieści się w dawnej szkole. Uwagę bohatera zwraca wesoła blondynka z Warszawy, Janka Birmin, ale zaprzyjaźnia się z piękną Francuzką, Suzanne. Młoda kobieta interesuje się Polską, razem czytają poezje polskich wieszczów. Bohater zniechęca się jednak do Suzanne, natomiast zaczyna adorować przybyłą z nową grupą internowanych młodą i ładną Renee Bleist. Nieznośni bliźniacy, bracia Krupscy, trafiają na pamiętnik bohatera i na głos odczytują zapisane jego rozmyślania o Suzanne . . . Suzanne i Janka zaprzyjaźniają się i przestają interesować bohaterem. Francuz Ruollot ze skonstruowaną przez siebie prymitywną lotnią rzuca się z dachu i ponosi śmierć . . . Bohater, poproszony o wygłoszenie dla internowanych wykładu na temat swego narodu, kpi ze wszystkich zebranych na sali. Janka patrzy na niego z nieukrywanym oburzeniem. Pewnego dnia Suzanne opuszcza obóz. Dopiero po wielu latach bohater spotyka ją na dziedzińcu szkoły.
Reżyser II Krystyna Grochowicz, Stanisław Kałużyński
Scenariusz Janusz Zaorski
Zdjęcia Witold Adamek
Scenografia Allan Starski
Muzyka Jerzy Satanowski
Obsada: Krzysztof Pieczyński, Joanna Szczepkowska, Małgorzata Pieczyńska, Gustaw Holoubek, Joanna Szczepkowska, Maria Pakulnis, Andrzej Szczepkowski, Henryk Borowski, Krzysztof Zaleski, Krzysztof Kowalewski, Kalina Jędrusik
Nagrody
1986 Locarno (MFF)-Grand Prix
1986 Locarno (MFF)-nagroda jury młodzieżowego
1987 Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego dla Marii Pakulnis, Gdynia 1986 nagroda za rolę drugoplanową, nagroda główna dla Krzysztofa Pieczyńskiego.
Piosenka i Życie
Tytuł: Piosenka i Życie
Reżyser: Rafael Lewandowski
Czas: 74 minuty
Rok produkcji: 2006
Sierpień 2005. Polska obchodzi 25-lecie Solidarności. Klementyna jest w podobnym wieku. W 1980 roku, stała się żródłem inspiracji piosenki « Do córeczki » ; hymn tych, którzy sprzeciwiali się władzy komunistycznej. Tak jak Kasia, Łukasz i Artur – inne dzieci Solidarności – Klementyna zastanawia się co pozostało z walki o demokrację, ktorą jej rodzice toczyli dla niej…
Pokolenie PLT
Tytuł: Pokolenie PLT
Reżyseria: Agata Lewandowski
Scenariusz: Romuald Mieczkowski
Czas: 25 min.
Polska – Litwa 2013
Pokolenie PLT
Film miał na początku nudny tytuł roboczy „Młodzi Polacy na Litwie”. W trakcie realizacji filmu i długich wieczornych rozmów właśnie z młodymi Polakami w Wilnie spytałam, jak chcieliby się określić sami, jak mam zatytułować ten film? Odpowiedzieli: czujemy się jak pokolenie PLT. Tegoroczni maturzyści liceum Jana Pawła II w Wilnie, podobnie jak wszyscy młodzi polscy wilnianie mówią na co dzień w trzech językach. Czasem mieszają je wszystkie w jednym zdaniu, co można usłyszeć, jadąc wileńskim trolejbusem. Tworzy to niepowtarzalny „ polonijny język litewski”. Młodzi wilniucy nie mają kompleksów ani uprzedzeń, chcą żyć normalnie w mieście, które jest ich stolicą, bo w nim urodzili się i mieszkają. Mają wiele pomysłów na życie, tak samo jak ich rówieśnicy z innych krajów Unii Europejskiej. Część z nich chce popróbować smaku życia zagranicznego. Nieco starsi od nich – członkowie Klubu Włóczęgów Wileńskich – tworzą grupę awangardowej, offowej młodzieży polskiej, która pielęgnuje swoje pochodzenie, nie biorąc udziału w imprezach folklorystycznych. Są wśród nich również Litwini z krwi i kości, którzy nauczyli się polskiego z kreskówek na dobranoc w polskiej TV, odbieranej i bardzo popularnej na Litwie w czasach ZSRR. Rodzice młodych Polaków na Litwie to często pary mieszane – polsko-litewskie lub polsko-rosyjskie. Wielu z nich kiedyś pokochało tę różnorodność kulturową i dzisiaj nie mają z tym problemów. Pozostaje pytanie, czy pies w rodzinie polsko-litewskiej, urodzony w Wilnie, ale „rozmawiający” na co dzień ze swoimi właścicielami po polsku – to Litwin czy Polak?
Pokolenie PLT jest kontynuacją serii filmów o tym, co dzieje się w głowach i duszach młodych Polaków urodzonych poza granicami kraju, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Zanim zdecydowałam się go pokazać w Warszawie, zorganizowaliśmy w maju tego roku premierą litewską w Instytucie Kultury Polskiej w Wilnie. Jego bohaterowie – młodzi Polacy na Litwie – zobaczyli siebie na ekranie, byli dumni ze swoich osiągnieć i śmiali się ze swoich błędów. Film zaakceptowali i chcieli, żebym ich również pokazała w Polsce – takimi, jakimi są naprawdę, a nie jedynie postrzeganymi w kategoriach „PL” lub „LT”.
Agata Lewandowski
Disconnected
Reżyseria: Ben Talar/Ricardo Gonzalez
Kraj produkcji: Polska/Wenezuela
Rok produkcji: 2015
Historia lubi się powtarzać. 25 lat po upadku muru berlińskiego świat jest nadal podzielony, a ludzie wyobcowani poprzez ściany sieci społecznościowych. Los na krótką chwilę przetnie ścieżki czterech postaci. Czy historia znów zatoczy koło?
Artysta zmaga się z rewolucyjnymi pracami na wystawę. Biegacz stara się trzymać tempo skupiając się na muzyce. A Ona po kolejnej jednonocnej przygodzie szuka ekscytacji w shoppingu i pozowaniu do selfie. Jedynie Turysta stara się być świadomym miasta i jego skomplikowanej historii dotyczącej Niemców, Żydów, Palestyńczyków i Amerykanów. Ale nawet on jest przegrany w starciu z kołami historii.
Urodziny
Reżyser: Tetiana Logoida
Produkcja: Polska, 2016
Czas trwania: 7 min
Film opowiada w surrealistyczny sposób krótką historię jednego dnia z życia pewnej urzędniczki urzędu imigracyjnego, jej relacji z imigrantami oraz jej marzeń związanych z jej prawdziwym powołaniem.
W dniu urodzin prawie wszystko jest możliwe ale czy na pewno?
Do końca nigdy nie wiemy czy ktoś z góry i tak wszystkim nie steruje, a nam tu na dole wydaje się, że mamy na coś wpływ.
Wszystko jest możliwe
Reżyser: Brygida Dworok-Mich
Produkcja: Polska/ Niemcy, 2009
Czas trwania: 60 min
Wszystko jest możliwe to niebanalna historia o niebanalnych ludziach. Obraz opowiada o losie czterech artystów, którzy próbowali ułożyć sobie życie poza granicami ojczyzny. Dwóch z nich to Polacy, którzy wyjechali do Niemiec.
https://www.youtube.com/watch?v=6NyLZnMgRJw
Daleko od domu
Reżyser: Rafał Kaczmarek
Produkcja: Polska/ Turcja, 2016
Czas trwania: 3 min
Impresja dokumentalna obrazująca życie syryjskich uchodźców ma ulicach w Turcji.
-3. naroda na Cineramafest w Gdyni 2016
The Grey Room
Reżyser: Kasper Gondek
Produkcja: Polska/ Wielka Brytania, 2016
Czas trwania: 6 min 22 s
Polak brazylijski
Reżyseria: Basia Jendrzejczyk
Produkcja: Polska/Brazylia, 2016
Czas trwania: 21 min 3 s
Reportaż z bardzo dalekiego kraju, gdzie można usłyszeć mowę polską, pomimo, że osoby posługujące sie polszczyzną, dawno nie były w kraju, a są i tacy którzy tylko o Polsce słyszeli. Mikołaj Rykowski, społecznik z Chorzowa, zorganizował świąteczny obiad dla Polonii właśnie w Brazylii. O tym jak żyje się naszym rodakom tak daleko i o tęsknocie za korzeniami zobaczymy w tym reportażu.
Śledztwo
Reżyseria: Ena Kielska
Produkcja: Polska, 2016
Czas trwania: 18 min
Prywatny detektyw przyjeżdża do Miasta, by rozwiązać mroczną tajemnicę seryjnych zaginięć jego Mieszkańców. Po drodze spotyka dziwnych nieznajomych. Czy uda mu się zmierzyć z niebezpieczeństwem?
Na barkach lwa (Shoulder the lion)
Reżyseria: Patryk Rębisz
Produkcja: Polska/ USA, 2015
Czas trwania: 74 min
Bogaty wizualnie film dokumentalny “Na barkach lwa” przedstawiając historie trzech artystów, którzy utracili zmysł definiujący ich sztukę. Film opowiada o znaczeniu obrazów, fragmentalnej naturze naszych wspomnień i jak nasza świadomość kształtuje to kim jesteśmy w dzisiejszym świecie. Niewidoma fotografka zastanawia się nad siłą obrazów w dzisiejszej nasyconej wizualnie kulturze; muzyk zmuszony porzucić marzenia o graniu z powodu utraty słuchu szuka dla siebie nowej przyszłości; były bokser i malarka (jej historia stała się inspiracją dla oscarowego filmu Clinta Eastwooda “Za wszelka cenę”) szuka swojego miejsca w życiu po utracie połowy mózgu.
Depresja mon amour
Reżyseria: Rafał Mierzejewski
Produkcja: Polska, 2007
Gatunek: dokumentalny
Czas trwania: 56 min.
Filmowy portret Janusza Głowackiego, pisarza, dramaturga, scenarzysty. Nikt dziś nie kwestionuje opinii, że “Rejs” według scenariusza Janusza Głowackiego i Marka Piwowskiego należy do najważniejszych polskich filmów. Do kanonu polskich filmów weszły także zrealizowane na podstawie scenariuszy Głowackiego: “Polowanie na muchy” w reżyserii Andrzeja Wajdy i “Trzeba zabić tę miłość” w reżyserii Janusza Morgensterna. Dwie książki Janusza Głowackiego otrzymały nominacje do nagrody Nike: “Ostatni cieć” (2002) oraz “Z głowy” (2005). “The Guardian” i “London Times” przyznały “Kopciuchowi” palmę najlepszej sztuki 1982 roku. “Antygona w Nowym Jorku” uznana została przez tygodnik “Time” za jeden z 10 najlepszych tekstów dramatycznych w 1993 roku, zaś sztuka “Home Section” znalazła się w antologii najlepszych amerykańskich dramatów lat 1995 – 96. Czy więc Janusz Głowacki z artysty polskiego stał się artystą amerykańskim? Świadczyć o tym mogą liczne nagrody (m. in.: nagroda Guggenheima, National Endowment for the Arts, American Theatre Critics Association Award, Hollywood Drama Logue Critic’s Award, Drama League of New York Playwriting Award, Joseph Kesserling Award, Nagroda Fundacji Jurzykowskiego, Premio Moliere, Le Baladin, Tony Cox Award). Sztuki Głowackiego wystawiane były na wielu europejskich scenach: “Kopciuch” miał premierę w Royal Court Theatre w Londynie, a grały go potem teatry od Nowego Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Toronto, Sydney po Buenos Aires (nagroda Premio Moliere), Seul i Tajpej, zaś w Europie: Bonn, Praga, Warszawa, Marsylia, Moskwa, Petersburg, Kijów. Podobnie jest z “Fortynbras się upił” wystawianym w Londynie, Los Angeles, Nowym Jorku, Sarajewie, Moskwie, Krakowie. “Polowanie na karaluchy” reżyserowane było przez Arthura Penna (“Bonnie i Clyde”, “Mały wielki człowiek”) w Manhattan Theatre Club, z laureatką dwóch Oscarów Dianne Wiest i Ronem Silverem, zostało następnie wystawiona w Mark Taper Forum (Swoosie Kurtz, Malcolm McDowell), Alley Theatre in Houston, Wisdom Bridge Theatre, Chicago, Oregon Shakespeare Festival in Ashland i w ponad 50 teatrach amerykańskich i wielu europejskich (w przedstawieniu francuskim główną rolę grał Jean Louis Trintignant), przynosząc Głowackiemu wiele nagród, m. in. National Endowment for the Arts, nagrodę Guggenheima, nagrodę Stowarzyszenia Amerykańskich Krytyków Teatralnych w USA, i Hollywood Drama – Logue Critics Award. “Antygona w Nowym Jorku” napisana została na zamówienie waszyngtońskiego teatru Arena Stage. Następnie została wystawiona w Pradze, Petersburgu, Bonn, Yale Repertory, Atlancie, Nowym Jorku, (Vineyard Theatre), Mexico City, Chorwacji, Litwie, Estonii, i Paryżu (gdzie otrzymała nagrodę ‘Le Baladin’ i nagrodę studentów Sorbony dla najlepszej sztuki roku w Paryżu). “Antygona” została przetłumaczoną na ponad 20. języków i uznana przez tygodnik “Time”, podobnie jak “Polowanie na karaluchy” za jedną z dziesięciu najlepszych sztuk roku. “Czwarta siostra” prapremierę miała w tym samym czasie we Wrocławiu i Warszawie. Sztuka została wystawiona w ośmiu krajach i dostała pierwszą nagrodę na międzynarodowym festiwalu teatralnym w Dubrowniku.