Ewa Lemańska

Polska aktorka teatralna i filmowa.
Urodziła się w Łodzi w roku 1949 roku. Skończyła studia na wydziale aktorskim łódzkiej PWSFTViT. Już w czasie studiów zadebiutowała na scenie Teatru Polskiego im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, w roli Alkmeny w spektaklu Jeana Giraudouxa “Amfitrion 38”.

Po studiach związała się z Teatrem Polskim w Bydgoszczy oraz z warszawskimi scenami: Ludowym, Nowym i Starą Prochownią.

Na ekranie pojawiła się w serialu “Doktor Ewa” Henryka Kluby. Wystąpiła także w filmie Tadeusza Konwickiego “Jak daleko stąd, jak blisko”. Największą popularność przyniosła jej jednak rola Maryny w serialu Jerzego Passendorfera “Janosik”. Serial został także przeniesiony na ekrany kinowe. Niestety rola ta okazała się jednocześnie jej przekleństwem, ponieważ była zbyt charakterystyczna i zablokowała propozycje kolejnych ról. Otrzymywała potem jedynie możliwość zagrania epizodów w serialach – “Tajemnica Enigmy” Romana Wionczka, “Dom” Jana Łomnickiego, “Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” Jerzego Sztwiertni czy “Niewidzialna kamea” Petera Hagena oraz filmach – “Azyl” Romana Załuskiego, “Żółw” Andrzeja Kotkowskiego.

W roku 1980 wyemigrowała do USA. Pracowała jako modelka na pokazach mody w Europie i Stanach. Miała okazję zagrać także drobne role w produkcjach filmowych w stanach (między innymi “Rock of Ages” Adama Shankmana). Zachorowała jednak na nowotwór. Wyleczona choroba sprawiła, że zainteresowała się medycyna i rozpoczęła naukę w szkole pielęgniarskiej. Po studiach pracowała jako asystentka lekarza.

Elżbieta Góralczyk

Polska aktorka filmowa oraz charakteryzatorka.
Urodziła się w 1950 roku. Nie jest aktorką dyplomowaną. Pierwszą i najważniejszą rolę w swojej karierze zdobyła po wygraniu castingu. Była to rola Anuli Góralczyk w czarno-białym polskim serialu “Wojna domowa” w reżyserii Jerzego Gruzy. Partnerowali jej znakomici aktorzy Kazimierz Rudzki i Irena Kwiatkowska. Po zakończeniu produkcji serialu pojawiła się jeszcze w filmie “Nos” w reżyserii Stanisława Lenartowicza. Zagrała także w polskim Jamesie Bondzie w reżyserii Andrzeja Konica czyli serialu “Życie na gorąco”.

W międzyczasie kontynuowała naukę. Po maturze uczyła się w szkole charakteryzatorskiej. W zawodzie pracowała przez kilka lat w Telewizji Polskiej.

Zdecydowała się wyemigrować do Wiednia. Początkowo zakładała, że jedzie tylko na chwilę, w odwiedziny do znajomego. Poznała tam jednak przyszłego męża i założyła rodzinę. Ma córkę, która zajmuje się muzyką i występuje pod pseudonimem Anik Kadiński. Zdecydowała się na rezygnację z zawodu oraz aktorstwa. Zmarła w wieku 57 z powodu nowotworu.

Roman Frankl

Polski aktor, piosenkarz i kompozytor.
Urodzony w 1954 roku w Bielsku Białej. Jest synem piosenkarki Marii Koterbskiej. W 1976 ukończył studia na PWST w Krakowie. Po zakończeniu nauki pracował jako aktor Teatru Dramatycznego w Warszawie. Popularność jednak przyniosła mu muzyka. Jego największym przebojem był utwór „Mężczyzna na niepogodę”.

Zagrał w filmie science-fiction Andrzeja Żuławskiego “Na srebrnym globie”. Zagrał także w kilku innych filmach, m.in.: kryminale “Wściekły” Romana Załuski, wojennym “Urodziny młodego warszawiaka” Ewy i Czesława Petelskich oraz komedii muzycznej “Lata dwudzieste… lata trzydzieste…” Janusza Rzeszewskiego. W 2001 roku dołączył do stałej obsady serialu “Klan”.

Pojawiał się także w spektaklach telewizyjnych: “Eryk XIV” Jerzego Gruzy, “Kaftan bezpieczeństwa” Zygmunta Hübnera czy “Nocy weneckiej” reżyserowanej przez Marię Wachowiak.

W 1984 wyjechał na stałe do Austrii. Występował w wiedeńskich teatrach i kabaretach. Pracował też jako reżyser i autor kabaretowych tekstów i scenariuszy.
Do pracy w filmie powrócił w 2011 roku filmem “Climax” Grażyny Treli. Pojawia się także w serialu “Usta Usta”.

W 2008 roku wydał książkę ze spisanymi wspomnieniami swojej matki pod tytułem “Karuzela mojego życia”.

Marek Włodarczyk

Polski aktor teatralny i filmowy.
Urodził się w 1954 roku w Łodzi. Żartobliwie mówi, że już jako dziecko oglądał filmy przez dziurę w ścianie. Widać przez nią było salę projekcyjną, która sąsiadowała z jego rodzinnym domem. Ukończył studia aktorskie PWSFTViT w Łodzi. Związał się z Teatrem Śląskim w Katowicach i Teatrem im. Jaracza w Łodzi.

Na ekranie zadebiutował w dwóch filmach: “Sowizdrzał świętokrzyski” Henryka Kluby u boku Beaty Tyszkiewicz i “Wesela nie będzie” Waldemara Podgórskiego. U Podgórskiego zagrał też w “Karabinach”.

W roku 1981 wyjechał do Berlina, gdzie postanowił przeczekać stan wojenny. Pracował jako mechanik samochodowy oraz szukał okazji do pracy aktorskiej. Współpracował z teatrami w Hamburgu, Berlinie i Monachium. Angażowano go także do produkcji filmowych i telewizyjnych. Otrzymał role w ponad 100 produkcjach. Pojawił się w filmie “Forbidden” Anthony’ego Page’a, “14 dni dożywocia” Rolanda Suso Richtera, obyczajowym “Vorübergehend verstorben” Sigi Rothemund czy komediowej “Dienstreise – Was für eine Nacht” Stephana Wagnera. Obsadzony został także w wielu serialach: “Schulz & Schulz”, “Dr. Stefan Frank – Der Arzt dem die Frauen vertrauen”, “Der Clown”, “Das Finale” czy “Harry & Sunny”.

W 2004 otrzymał główną rolę w hitowym serialu “Kryminalni”. Popularność jaką przyniósł mi ten projekt sprawiła, że zdecydował się wrócić do Polski. Od tego czasu pojawia się w polskich produkcjach i jednocześnie pracuje w Niemczech. Brał udział także w programach rozrywkowych: “Taniec z Gwiazdami” i “Agent – Gwiazdy”.

Podczas pobytu w Niemczech pracował jako wykładowca na uniwersytecie w Berlinie i Strasburgu, gdzie uczył młodzież sztuki aktorskiej.

Grażyna Dyląg (Dylong)

Polska aktorka filmowa i teatralna oraz pedagog.
Urodzona w 1954 roku w Bytomiu. Pierwsze artystyczne kroki stawiała w katowickim Pałacu Młodzieży w kółku teatralnym. Jest absolwentką Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Po studiach pracowała w Teatrze Śląskim w Katowicach. Po kilku latach przeniosła się do Warszawy i związała z Teatrem Narodowym.

Poza projektami teatralnymi angażowała się w produkcje filmowe. Zagrała w “Gorączce” Agnieszki Holland, “Czwartku ubogich” Sylwestra Szyszki czy “Żabim skoku” Zbigniewa Trzcińskiego. Pojawiała się w rolach serialowych zarówno polskiej – “07 zgłoś się” oraz niemieckiej – “Der Millionen Coup”, “Va banque”, “Bistro, Bistro”, “Großstadtrevier”. Zagrała w kilku produkcjach Andrzeja Żuławskiego. Zagrała Laurę w “La Note Bleue” oraz zaangażowana została do roli Ihezal w kultowym filmie science-fiction Żuławskiego pod tytułem “Na srebrnym globie”.

W 1981 r. wyjechała do RFN po wprowadzeniu stanu wojennego. W Niemczech grała w reklamach i pracowała jako modelka, m.in. dla Yves’a Saint Laurenta.

Rozpoczęła także pracę jako pedagog. Twierdzi, że “talentu nie można nauczyć”, więc duży nacisk kładzie na rekrutacje do szkół. Znalazła zatrudnienie we Fritz-Kirchhoff-Schauspielschule. Kilka lat później została najmłodszą w historii profesorką słynnego Mozarteum w Salzburgu. Pracowała także jako profesor zwyczajna aktorstwa w Ernst Busch Schauspielschule. Potem została profesor zwyczajną uniwersytetu na Universität für Musik und Darstellende Kunst, czyli na Max Reinhardt Seminar w Wiedniu czyli w najbardziej cenionej państwowa uczelni aktorskiej w okręgu niemieckojęzycznych.
Pomimo pracy pedagogicznej pracuje nadal na deskach teatru. Występuje w bardzo popularnej komedii “Chuzpe” w reżyserii Dietera Bernera.

Jerzy Sladkowski (Śladkowski)

Polski reżyser filmów dokumentalnych.
Urodził się w Radomiu w roku 1945. Jest absolwentem Wydziału Filologii Klasycznej na Uniwersytecie w Toruniu oraz Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Prace rozpoczął w 1972 roku jako dziennikarz w TVP w Warszawie.
Od 1982 roku pracuje w szwedzkiej telewizji SVT i dla Svenska Filminstitutet.
Od 1993 roku współpracuje z niemiecką telewizją ZDF.

Stworzył kilkanaście filmów dokumentalnych. Jest autorem projektów “Ostatnie kuszenie Gawryłły”, “Nobel Virgins”, “Paradiset” czy “Crime Diary”. Projekt “Dwa rembrandty w ogrodzie” to zapis absurdalnej podróży przez polskie urzędy państwowe rodziny, która próbuje odzyskać rodzinny skarb. Sladkowski znany jest z bardzo obrazowego przedstawiania tematów, nad którymi pracuje. Film “Szwedzkie Tango” to historia 70-cio letniej pary tancerzy, którzy uczą się tanga. Obraz, w warstwie emocjonalnej, stanowi jednak czuły portret miłosny pary. Dokument “Vódka Factory” to historia życia matki i córki, które podejmują nieoczywiste decyzje, które pozwalają im walczyć spełnienie marzeń.
Jako także scenarzysta pracował nad czterema projektami. Były to filmy “Dzieci tundry”, “Schwedischer Tango”, “My American Family” oraz “Bästisar”.

Za pracę twórczą otrzymał Wielką Nagrodę Dziennikarzy Szwedzkich. Nagrodzone przez festiwalowe jury zostały także produkcje wyreżyserowane Sladkowskiego. Otrzymał nagrodę “Prix Italia” za film “Trójkąt śmierci”. Obraz “Vendetta” doceniona została Nagrodą Europejskiej Akademii Filmowej “Feliks”. Otrzymał także “Złotego Gołębia” za dokument “Vódka Factory”
Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych.

Ryszard Solarz

Polski reżyser.
Urodził się we Wrocławiu. Studiował w International Film School w Anglii.
Po studiach pracował dla telewizji, a obecnie pracuje jako freelancer i realizuje pomysły na filmy dokumentalne. Bardzo często łączy funkcję reżysera, montażysty i producenta swoich projektów.

Jest autorem filmu “Baghdad on Air”. To dokumentalny zapis codziennego życia w Bagdadzie między wyborami w Stanach w roku 2004 oraz wyborami powszechnymi w Iraku, które odbywały się rok później.

W 2012 roku stworzył film “The Cod Game”. To historia polskiego rybaka, który chce kontynuować rodzinną tradycję. Mimo chęci plany krzyżuje mu nałożona przez Unię Europejską kara za niezgodne z prawem łowy prowadzone na Bałtyku. Film pokazuje kilkuletnią walkę rybaków z UE oraz zakorzenionymi zwyczajami.

Zrealizował także projekt “Hej svensk” pokazujący historię szwedzkiej nauczycielka, która uczy klasy szkole, w których nie ma dzieci pochodzenia szwedzkiego. Nauczycielka Maja próbuje nauczyć swoich wychowanków wartości wyznawanych przez szwedzkie społeczeństwo.

Kristoffer Rus

Polsko-szwedzki reżyser.
Urodził się w 1979 roku w Szwecji. Pochodzi z polsko-szwedzkiej rodziny. Jest absolwentem kulturoznawstwa na Uniwersytecie w Lund oraz reżyserii w Szkole Wajdy. Po ukończeniu studiów w Szwecji rozpoczął pracę w szwedzkiej telewizji TV4 jako operator i montażysta. W tym samym czasie pisał scenariusze i realizował krótkie metraże.

Jest autorem nagradzanego na festiwalach w Cannes, Marrakeszu czy Palm Springs filmu “Apple tree”. Stworzył także krótkometrażowe projekty “The Last Round” oraz “Red on White”. Pierwsze polskie projekty to “Street Feeling” realizowany w ramach projektu pod tytułem „Dekalog 89+”, w którym młodzi filmowcy mierzyli się w nowy sposób z odwiecznymi pytaniami na temat moralności. „Street feeling” jest również samodzielnym filmem, który do tej pory pokazywany był i nagradzany na wielu międzynarodowych festiwalach. Zrealizował także projekt “Naturalni” opowiadający historię pary czterdziestolatków, którzy trafiają na terapię do psychologa ewolucyjnego zamiast terapeuty par. Film powstał w ramach 30 minut realizowanego w Studia Munka.

Obecnie pracuje jednocześnie w Polsce i Szwecji. Jest reżyserem emitowanego w TVP Weekendowego Magazynu Filmowego. Współtworzył także polskie seriale: “Rodzinka.pl”, “Żywioły Saszy: Ogień”, “Druga Szansa” oraz “Trzecia Połowa”. Pracuje także nad pełnometrażowym debiutem fabularnym czyli adaptacją powieści Jarosława Stawireja pod tytułem „Masakra profana”.
Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Peter Mokrosiński

Polski operator filmowy.
Urodził się w roku 1953 w Łodzi. Jako młody mężczyzna wyemigrował z Polski do Szwecji. Jest absolwentem Wydziału Operatorskiego Dramatiska Institutet w Sztokholmie.

Od ukończenia studiów pracuje w zawodzie jako autor zdjęć. Zrealizował kilkadziesiąt produkcji filmowych. Były to między innymi projekty telewizyjne “Skuggan av Henry” Jona Lindströma, “Husbonden” Kjella Sundvalla, serialowe “Den Täta elden”, “Isabella”, fabularne “Sånt är livet” Colina Nutley’a, “Sökarna” duetu Petera Cartriersa i Daniela Fridella, “Mannen på balkongen” Daniela Alfredsona czy krótkometrażowych “Skönheten eller odjuret” Mony J. Hoel. Jest autorem zdjęć do nominowanego do Oscara filmu “Zło” w reżyserii Mikaela Hafstroma. Za ten projekt otrzymał także nagrodę Szwedzkiej Akademii Filmowej.

Międzynarodową sławę przyniosła mu jednak praca nad adaptacjami powieści Millenium. Zekranizował dwie z trzech części sagi w reżyserii Daniela Alfredsona “Millenium: Dziewczyna, która igrała z ogniem”, “Millenium: Zamek z piasku, który runął” oraz współtworzył miniserial “Millenium”.

Jest autorem scenariusza i zdjęć do teledysku Bogusława Meca do piosenki “She’s Not Mine”.

Anna Sol Janik

Urodzona w Warszawie w 1989r. W wieku pięciu lat wyjechała ze swoją mamą i bratem bliźniakiem do Argentyny. Ukończyła średnią szkołę Sztuk Plastycznych w Buenos Aires Brała udział w wielu kursach fotografii artystycznej, montażu filmowego, realizacji zdjęć filmowych. Plonem jej dwuletniej podróży po krajach Ameryki Południowej jest zbiór fotografii artystycznych, które prezentowała na wystawach w Buenos Aires, Warszawie i Poznaniu. Pracuje jako operator filmowy i montażystka. Film dokumentalny pt. PRZYSZEDŁ ABY CZYNIĆ PIĘKNO jest jej debiutem reżyserskim.
Film otrzymał nagrody na festiwalu w Warszawie ZŁOTA EMIGRA 2019 i na Festiwalu w Meksyku.
W 2020r za film BLANCO otrzymała nagrodę SREBRNEJ EMIGRY na festiwalu EMIGRA.

Elżbieta Lewak

Lwowianka. Dorastała za kulisami Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
Debiutowała w wieku 16 lat rolą Panny Młodej w „Weselu” Wyspiańskiego w reżyserii dyrektora Zbigniewa Chrzanowskiego.
Od 2009 roku aktywnie działa w Teatrze Polonistyki UW, gdzie zagrała m.in. Brunę w „Serenadzie” Sławomira Mrożka, Annette w „Bogu mordu” Yasminy Rezy czy Mecenas w „Mężczyźnie do wzięcia Jeremiego Przybory.
Na deskach Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie zagrała również Dianę z „Fantazego” Juliusza Słowackiego (w spektaklu „Powtórka ze Słowackiego”) i role drugoplanowe w „Dwóch panach B” Mariana Hemara, „Kartotece” Tadeusza Różewicza oraz „Odprawie posłów greckich” Jana Kochanowskiego.
Jako dziewiętnastolatka samodzielnie zorganizowała w 2011 roku na Uniwersytecie Warszawskim spektakl charytatywny „Bliżej marzeń”, w którym wcieliła się też w rolę Nauczycielki.
Od 2012 roku systematycznie gra monodram „Z domu niewoli” (reż. Zbigniew Chrzanowski) na podstawie wspomnień wojennych Beaty Obertyńskiej. Spektakl został wyróżniony na XI Festiwalu Teatrów Niewielkich w Lublinie.
W 2015 roku wzięła udział w warsztatach prowadzonych przez Andrzeja Seweryna dla aktorów Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie, w ramach których powstał Salon Poezji Zbigniewa Herberta.
W 2016 roku na zaproszenie reżyser Weroniki Kuśmider (obecnie studentki III roku Akademii Teatralnej w Warszawie) współtworzyła jako aktorka monodram „Kołysanka dla Ofelii”.
W latach 2017-1019 koordynowała oddolny, realizowany non profit międzynarodowy społeczno-kulturowy projekt „Przesilenie”. Metodą dramową stworzyła scenariusz oraz współreżyserowała spektakl o tej samej nazwie.
Absolwentka Wydziału Polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 2018 roku zdobyła dyplom Szkoły Edukacji Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tym samym uprawnienia nauczycielskie i pedagogiczne. Jest dziennikarką związaną z „Kurierem Galicyjskim” (ulubiona forma dziennikarska: wywiady o felietony), a także nauczycielką języka polskiego w szkole podstawowej.
W 2018 roku otrzymała odznaczenie Zasłużony dla Kultury Polskiej.
W 2020 roku była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu stypendialnego Gaude Polonia. Opracowała scenariusz „Karla. Sąd ostateczny” na podstawie „Wspomnień wojennych” prof. Karoliny hr. Lanckorońskiej pod opieką artystyczną dr Ewy Makomaskiej, aktorki Teatru Polskiego im. A. Szyfmana w Warszawie.

 

Fot. Dariusz Walczak

Jesse Eisenberg

Aktor filmowy polskiego pochodzenia.

Urodził się w roku 1983 w Nowym Jorku. Jeden z jego pradziadków ze strony ojca nazywał się Sam Eisenberg i był Polakiem, a prababcia ze strony matki urodziła się w Krasnymstawie. Aktor ma rodzinę w kraju, z którą utrzymuje kontakty. Uczęszczał do East Brunswick High School. Później uczył się w Professional Performing Arts School w Nowym Jorku. Studiował także antropologię i współczesną architekturę oraz sztuki wyzwolone.

Rodzice – w celach terapeutycznych – postanowili zainteresować go teatrem. Kiedy miał 7 lat, zagrał Olivera Twista w dziecięcym przedstawieniu musicalu “Oliver!”. Pojawił się także w sztuce „Summer and Smoke” Tennessee Williamsa oraz w muzycznej wersji “A Christmas Carol”. Debiut na zawodowej scenie to rola w off-broadwayowskiej sztuce Arje Shawa “The Gathering”.

Pracował także jako scenarzysta i dramatopisarz. Sprzedał kilka projektów dużym studiom. Jednak nie był zadowolony z efektów ich pracy, co spowodowało, że zrezygnował z tej działalności. Jedna z jego sztuk o Woodym Allenie spowodowała konflikt między reżyserem a aktorem. Jednak nie przeszkodziło to zagraniu w dwóch produkcjach Allena “To Rome with Love” i “Cafe Society”.

Skupia się na aktorstwie filmowym i telewizyjnym. Pojawił się w telewizyjnych produkcjach: komediowym “Get Real” Clydea Phillipsa czy “Lightning: Fire from the Sky” Davida Giancola. Zagrał także w trillerze “Crushed” Wesa Cravena czy “Holy Rollers” Kevina Ascha. Wielka sława i rozpoznawalność pojawiła się po tym jak wcielił się w rolę Marka Zuckerberga w filmie “The Social Network” Davida Finchera. Otworzyło mu to drogę do wysokobudżetowych produkcji i możliwość wyboru ról. Pojawił się w dramacie “Głośniej od bomb” Joachima Triera czy superprodukcji “Batman V Superman: Świt Sprawiedliwości” Zacka Snydera.
Jego role aktorskie są doceniane przez widzów i jury. Został nominowany do Nagrody BAFTA, Złotego Globu czy Oscara dla Najlepszego Aktora za rolę Lexa Luthora w “Batman v Superman”.

W 2018 wyprodukował pierwszy projekt fabularny “The World Before Your Feet” wyreżyserowany przez Jeremiego Workmana.

Prywatnie i zawodowo Jessie Eisenberg interesuje się tematami żydowskimi. Porusza je w swoich projektach. Dzieli się doświadczeniami swoich przodków i popularyzuje wiedzę na temat historii żydów i samego Holocaustu.

Elizabeth Debicki

Aktorka filmowa i teatralna polskiego pochodzenia.

Urodziła się w Paryżu w 1990 roku. Jej ojciec z pochodzenia jest Polakiem, matka – Australijką o irlandzkich korzeniach. Oboje pracowali jako tancerze w balecie. Po kilku latach rodzina przeprowadziła się do Australii i to właśnie z tym krajem aktorka jest związana zawodowo. Jako dziecko uczyła się tańca. Ostatecznie postanowiła jednak skupić się na aktorstwie, ponieważ fascynacja do teatru była większa niż miłość do tańca. W 2010 ukończyła Victorian College of Arts na Uniwersytecie w Melbourne.

Zadebiutowała w 2010 roku w filmie “A Few Best Men” Stephana Elliotta. Rozpoznawalność przyniosła jej rola Jordan Baker w filmie “Wielki Gatsby” Baza Luhrmanna, za którą otrzymała nagrodę AACTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Pojawiła się też w “Evereście” Baltasara Kormákura, ekranizacji “Makbeta” w reżyserii Justina Kurzela, “Oddechu” Simona Bakera czy “Paradoksie Cloverfield” Juliusa Onaha.W 2020 obsadzona została w roli Kat w filmie Christophera Nolana “Tenet”.

Regularnie pojawia się także na deskach teatralnych. Zagrała w sztuce Jeana Geneta “The Maids” w Sydney Theatre Company z Cate Blanchett i Isabelle Huppert. Za tę rolę zdobyła nagrodę dla najlepszego debiutanta na Sydney Theatre Awards. Aktualnie sztuka przeniesiona została na off-Broadway w Nowym Jorku.

W 2021 roku zagra rolę księżnej Diany w serialu Netflixa “The Crown”.

Tomasz Borkowy

Polski aktor filmowy i teatralny oraz reżyser.

Urodził się 1952 roku w Warszawie. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. Był twórcą “Młodego Teatru” z siedzibą w Krakowie. Zawodowo związany był w Teatrem Groteska. Pracował także na planach filmowych. Wystąpił w kilkunastu projektach. Były to – między innymi – filmy: “Wysokie loty” Ryszarda Filipskiego, dramat “Nie zaznasz spokoju” Mieczysława Waśkowskiego, wojenny “Do krwi ostatniej…” Jerzego Hoffmana. Popularność zdobył jednak jako Andrzej Talar z serialu “Dom” Jana Łomnickiego.

W czasie stanu wojennego wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Został dyrektorem artystycznym londyńskiego Café Theatre Upstairs, gdzie reżyserował przez ponad 3 lata. Jest autorem adaptacji dramatów Szekspira, Augusta Strindberga czy Jean-Paula Sartre’a. Wyprodukował i wyreżyserował “Opera Galactica” oraz musical “Yesterday Once More”, którego był współautorem. W tym samym czasie uczył w londyńskiej „Academy the Drama School”.

Pracując w Wielkiej Brytanii zmienił nazwisko na Tomasz Bork. Pod tym pseudonim pracował przez kilkadziesiąt lat. Zagrał w wielu serialach telewizyjnych. Pojawił się w serialach “Taggart”, “Saracen”, “Doctor Who” i “A Piece of Cake”. Obsadzony został także w “Nieznośnej Lekkości Bytu” Philipa Kaufmana oraz filmie science-fiction „Murder on The Moon” Michaela Lindsay-Hogga.

Poza Wielką Brytanią pracuje w Polsce, Korei, Tajwanie i Wenezueli. Jego muzyczno-taneczna produkcja „Venezuela Viva” od kilku lat wystawiana jest na deskach teatrów w wielu krajach.

Jest założycielem firmy producenckiej zajmującej się produkcjami dokumentalnymi. Jest autorem filmu o Edinburgh Festival for Polish Television. Związany jest także z festiwalem teatralnym Edinburgh Festival Fringe. Aktualnie mieszka w Edynburgu, gdzie prowadzi szkołę aktorską Universal Arts.

Hanna Kosińska-Hartowicz

Polska reżyser filmowa.
Urodziła się w roku 1948 w Białogardzie. Jest absolwentką Wydziału Filologii Uniwersytetu Warszawskie oraz Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Jako studentką łódzkiej filmówki związała się zawodowo z PRF “Zespoły Filmowe” w Warszawie jako asystent reżysera.

Pracowała przy powstawaniu filmów: “Hipoteza” z Krzysztofem Zanussim, “Potop” i “Trędowata” z Jerzym Hoffmanem, “Skazany” z Andrzejem Trzosem-Rastawieckim, “Wodzirej” z Feliksem Falkiem i “Przesłuchanie” z Ryszardem Bugajskim. Była reżyserem obsady w filmie “Szczęśliwego Nowego Jorku” Janusza Zaorskiego o emigrantach mieszkających w USA. Jako samodzielny reżyser wyreżyserowała film “Obce głosy”. Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Kilkukrotnie obsadzana była w filmach fabularnych. Pojawiła się w “Parting Glances” Billa Sherwooda, “Top Dog” Feliksa Falka i “Przesłuchaniu” Ryszarda Bugajskiego. Pracuje także jako aktor dubbingowy. jej głos można usłyszeć między innymi w filmie animowanym “Zabij to i wyjedź z tego miasta” Mariusza Wilczyńskiego.

W roku 1984 wyemigrowała na stałe do Nowego Jorku. Jest inicjatorem i organizatorem odbywającego się w Nowym Jorku Festiwalu Filmów Polskich, który odbywa się regularnie od 2005 roku. Jest to jedno z największych w Stanach Zjednoczonych wydarzeń kulturalnych promujących polską sztukę filmową.

Ferudin Erol

Polski reżyser filmowy i scenarzysta.
Urodził się we Włodawie w 1938 roku. Jest synem Mehmeta Nuri Fazli Oglu (1916–1994), z zawodu piekarza, Turka od 1934 mieszkającego w Polsce i Cecylii Szyszkowskiej. Miał dwóch braci, Jakuba (1941-2018) i Envera (ur. 1943). Od 1950 mieszkał w Łodzi, gdzie jego ojciec prowadził cukiernię. Ukończył Wydział Operatorski i Reżyserski na łódzkiej filmówce.

Jego dyplomem reżyserskim był film „Ballada o ścinaniu drzewa”. W ramach dyplomu operatorskiego zrealizował dokument „Kirk Douglas”, o pobycie słynnego aktora w łódzkiej PWSFTiTV. Film został doceniony na wielu festiwalach. Kilkadziesiąt lat później – już jako reżyser – stworzył krótkometrażowy dokument “Kirk Douglas. 30 lat później”.
Pracował jak autor scenariuszy filmowych. Niektóre z nich zrealizował następnie jako reżyser (“Dzień na ryby”, “Złe dobrego początki…”, “Zawodowcy”). Wyreżyserował w swojej karierze 11 filmów fabularnych. Pracował także przy produkcjach telewizyjnych i teatralnych. Pracował na planie seriali “Lokatorzy” i “Sąsiedzi”. Wystawił także kilka sztuk teatralnych. W Teatrze Jaracza wyreżyserował wraz z Piotrem Hertlem sztukę “Leztern” oraz z Romanem Orzelskim projekt “7:15”. Pracował też w Teatrze Powszechnym nad reżyserią sztuki “Szeryf Brandy”.
Jest autorem zdjęć do filmów: “Za parawanem” Antoniego Krauze, etiiudy ‘Izba” Krzysztof Wierzbiańskiego, “Regina C.” Jerzego Trojana.
Pojawił się także w obsadzie kultowego filmu “Rejs” Stanisława Barei, gdzie pracował w charakterze drugiego reżyser.

Luba Lewak

Polska aktorka teatralna.

Urodziła się w 1953 roku. Ukończyła szkołę średnią we Lwowie. Studiowała matematykę stosowaną na Wydziale Fizyczno – Matematycznym na Lwowskim Uniwersytecie. Pracowała w wyuczonym zawodzie w Akademii Nauk Ukraińskiej Republiki Radzieckiej. a następnie w Centrum Obliczeniowym ANURR. Po urlopie macierzyńskim pracowała także dydaktycznie z dziećmi z polskich rodzin. Jako wychowawca przedszkolny zajmowała się wieloma pokoleniami młodzieży, które przygotowywała do nauki w polskich szkołach. Za swoje dokonania otrzymała w roku 2014 Medal Ministerstwa Edukacji Narodowej Narodowej za zasługi w obszarze szkolnictwa.

Od lutego 1969 roku jest aktorką Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie. Gra role komediowe i dramatyczne. Zadebiutowała rolą Panny Młodej w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego. Zagrała między innymi Panią Domańską w sztuce Mariana Hemara “Dwaj Panowie B” czy główną rolę dramacie Tadeusza Różewicza “Stara Kobieta wysiaduje”, którą traktuje jako jedną z najważniejszych ról w życiu. Wystąpiła łącznie w kilkudziesięciu spektaklach. Są to między innymi: “Polowanie na lisa” Stanisława Mrożka, “Czarującym Łajdaku” Pierre’a Chesnota, „Ciotunii” Aleksandra Fredry wszystkie z reżyserii Zbigniewa Chrzanowskiego.

Wystawieniem dramatu Różewicza postanowiła ukoronować 50-lecie działalności artystycznej. Autorskie opracowanie monodramu “Stara kobieta wysiaduje” zaprezentowane zostało na deskach Obwodowego Domu Nauczyciela.

Za swoją działalność artystyczną była wielokrotnie nagradzana. Odebrała Odznaczenie Honorowe Zasłużony dla Kultury Polskiej, Złoty Krzyż Zasługi oraz Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Aktywnie wspiera polską społeczność. Założyła kółko teatralne dla dzieci w wieku przedszkolnym i klas początkowych, z którymi przygotowywała programy teatralne. Pracowała też ze studentami z Klubu Stypendystów „Semper Polonia”, dla których prowadziła kursy językowe, kulturowe, historyczne.

Poza działalnością artystyczną pracuje jako przewodnik po Lwowie. Jest znawczynią i miłośniczką Podola, Huculszczyzny, Bukowiny i Krymu. Pracuje także jako tłumacz podręczników szkolnych i przewodników turystycznych. Udziela się także w redakcji „Kuriera Galicyjskiego” przy tworzeniu projektu „Polak Mały” czyli edukacyjnym miesięczniku dla dzieci.

 

Fot. Dariusz Walczak

Ryszard Ordyński (pierwotnie Dawid Blumenfeld)

Polski reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta.

Urodził się w roku 1878 w Makowie Podhalańskim. Pochodzi z rodziny żydowskiej. Ukończył studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pierwsze zawodowe lata poświęcił na pracę nauczyciela oraz krytyka teatralnego. Pisał recenzje w kilku czasopismach.

Podczas jednej z podróży zawodowej poznał reżysera Maxa Reinhardta, z którym rozpoczął pracę jako asystent. Z czasem został samodzielnym reżyserem w Deutsches Theater w Berlinie. Wystawił “Zdobycie twierdzy Berg-op-zoom” i “Androklesa i lwa”. Przez kilka lat mieszkał i pracował jako reżyser teatralny w Stanach Zjednoczonych. Powierzono mu inscenizację widowiska plenerowego “Kaliban” z okazji trzechsetlecia urodzin Szekspira. Związał się jako główny reżyser z Metropolitan Opera.

W roku 1920 wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Początkowo pracował dla Teatru Rozmaitości i zarządzał wraz z Ludwikiem Hellerem trzema scenami: Komedią, Maska i teatrem Nowości. Następnie rozpoczął współpracę z różnymi teatrami w całym kraju. Reżyserował w tym czasie szereg sztuk. Ważniejsze z nich to “Poskromienie złośnicy”, “Kres wędrówki”, “Kupca weneckiego” oraz “Niedobrą miłość”. W tym czasie związany był z wytwórniami filmowymi we Francji i USA, z którymi regularnie współpracował. Wyreżyserował filmy nieme oraz pracował nad dźwiękowymi projektami. W jego portfolio znajdują się takie filmy jak: niema “Mogiła nieznanego żołnierza”, “Pan Tadeusz”, pierwszy dźwiękowy “Janko Muzykant”, polsko-amerykańskie “Niebezpieczny raj” oraz “Świat bez granic” czy komedia muzyczna “Amerykańska awantura”.

Pracował na rzecz filmu w różnych organizacjach. Został przewodniczącym Naczelnej Rady Przemysłu Filmowego i współtworzył Międzynarodowy Instytut Filmu Naukowego.

Podczas I Wojny Światowej przeprowadził się do Francji, gdzie pracował jako korespondent prasy polskiej. Następnie wyemigrował do USA. Postanowił jednak wrócić do Polski, gdzie pracował w Teatrze Polskim i Teatrze Nowym do śmierci w roku 1953.

Józef Lejtes

Polski reżyser filmowy.

Urodzony w 1901 roku w Warszawie. Pochodzi z rodziny zasymilowanych Żydów, którzy przeprowadzili się z Rosji do Polski. Uczył się w szkole muzycznej. Walczył w Bitwie Warszawskiej. Po przejściu do cywila rozpoczął naukę na wydziale filozofii, a dwa lata później chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Karierę filmową rozpoczął w Wiedniu pracując jako asystent reżyserów Mihaly Kertesza oraz Roberta Wiene w “Kawalerze srebrnej róży”.

Wrócił jednak do Polski, gdzie zadebiutował pierwszym samodzielnym, niemym filmem ‘Huragan” w roku 1928. Wyreżyserował także obrazy “Z dnia na dzień”, pierwszy dźwiękowy projekt “Dzikie pola”, “Różę” na podstawie powieści Stefana Żeromskiego czy nagradzany na festiwalach “Młody las”. Ostatnie polskie filmy w dorobku Lejdysa to widowiskowa “Barbara Radziwiłłówna”, “Dziewczęta z Nowolipek”, “Granica” oraz “Kościuszko pod Racławicami”. W powody wybuchu wojny nie ukończył kilku z rozpoczętych projektów – “Hania, “Ogniem i mieczem”, Inżynier Szeruda”. Większość filmów niestety nie zachowała się. Jako reżyser poruszał tematy historyczne, społeczne oraz podchodził do adaptacji klasyków literackich.

Podczas wojny dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Po zakończeniu działań wojennych mieszkał i pracował w Izraelu, Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych, gdzie osiadł na stałe. W USA zrealizował kilka filmów – “Dom mojego ojca”, “Dolina tajemnicy”, “Nie ma wyboru”. Zajmował się jednak przede wszystkim produkcjami telewizyjnymi. Do najciekawszych projektów zaliczyć można reżyserię kilku z odcinków słynnej “Bonanzy” oraz części odcinków z serii “Alfred Hitchcock przedstawia” oraz seriali “The Outcasts”, “Voyage to the Bottom of the Sea”. “Twelve O’Clock High”.

Zmarł w 1983 roku w Los Angeles

Henryk Szaro (Henoch Szapiro)

Polski reżyser kina niemego, scenarzysta.

Urodzony w 1900 roku w Warszawie. Pochodzi z żydowskiej rodziny. Jako dziecko mieszkał i uczył się w Rosji. Ukończył szkołę w Saratowie. Następnie Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Został też absolwentem szkoły przy Teatrze Narodowym w tym samym mieście. Jego mentorem i nauczycielem był Wsiewołod Meyerholda, u którego pracował jako asystent.

Samodzielną karierę rozpoczął jako reżyser w teatrze w Petersburgu. Związał się też z rosyjskim kabaretem “Sinaja ptica”, z którym w roku 1924 przyjechał na występy do Polski, gdzie postanowił osiąść na stałe. W kraju rozpoczął współpracę jako kierownik artystyczny Teatru Stańczyka oraz rozpoczął pracę nad pierwszymi filmami.

Debiutem fabularnym był niemy film “Rywale” z roku 1924. Stworzył łącznie siedem niemych filmów – “Rywale”, “1 z 36”, “Czerwony błazen”, “Zew morza”, “Dzikuska”, “Przedwiośnie”, Mocny człowiek” oraz “Na Sybir” – początkowo niema produkcja, która na ekrany kin weszła już w formie udźwiękowionej. Pracował też nad filmami dźwiękowymi – “Pan Twardowski”, “Dzieje grzechu”, “Trójka hultajska” oraz w języku jidysz – “Ślubowanie”.

Jest współzałożycielem Polskiego Związku Producentów Filmowych i był członkiem został członkiem honorowym francuskiego Union des Artistes Cinematographiques w Nicei. W 1936 wystąpił z PZPF i założył Stowarzyszenie Realizatorów i Techników Filmowych. Szaro traktowany jest jako jeden z najważniejszych reżyserów okresu przedwojennego i jeden z ważniejszych twórców polskiego kina niemego. Niestety większość filmów nie przetrwała do naszych czasów w ogóle lub tylko fragmentarycznie. Niektóre z produkcji Szaro zostały odnalezione i zrekonstruowane – “Mocny człowiek”, “Zew morza”.

Podczas wojny wyjechał do Wilna. Wrócił jednak do Warszawy, gdzie w roku 1942 roku został zastrzelony podczas akcji likwidacyjnej getta.

Katarzyna Smutniak

Polska aktorka filmowa i teatralna oraz modelka.

Urodzona w roku 1979 w Pile. Jej ojciec jest wojskowym lotnikiem, więc początkowo aktorka skupiała się na edukacji w tym zakresie. Zdobyła licencję pilota szybowcowego. Kiedy była nastolatką zajęła drugie miejsce w konkursie The Look of The Year i wyjechała na pierwszy kontrakt modelingowy. Po powrocie zdała maturę i wyemigrowała do Włoch na stałe.

Pierwsze kroki zawodowe za granicą stawiała w branży modelingowej oraz reklamowej. Brała udział w spotach video dla rożnych marek, sesjach fotograficznych oraz pokazach mody.

W roku 2000 zadebiutowała aktorsko w roli komediowej w filmie “Al momento giusto” w reżyserii Gai Gorrini i Giorgio Panariello. Dobra znajomość języków pozwoliła jej pracować we Włoszech, w Polsce oraz w innych krajach europejskich. Pojawiła się w filmie “Haker” Bogusława Lindy, filmie sensacyjnym “Ultimo czyli Ostatni 3” Michele Soavi, filmie akcji “Pozdrowienia z Paryża” Pierre’a Morela. Otrzymała angaż w hollywoodzkiej produkcji “The Voyager of Doctor Dolittle” Stephena Gaghana. Za swoje role zdobyła wiele nagród i wyróżnień. Przez widzów i krytyków uznawana za jedną z najbardziej wszechstronnych aktorek włoskich. Doceniana za kreacje dramatyczne, jak i komediowe. Zdobyła między innymi nagrody Złotego Globu za role w filmach “Allacciate le cinture” Ferzana Özpetka oraz “Nelle tue mani” Petera del Monte.

W roku 2016 zagrała jedną z głównym ról w komedii “Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie” Paolo Genovesiego. Trzy lata później pojawiła się w polskiej wersji filmu w reżyserii Tadeusza Śliwy pod tytułem “(Nie)znajomi”, której jest współproducentem.

Jest zaangażowana w działalność charytatywną. Założyła fundację imienia swojego zmarłego męża Pietra Taricone oraz zainicjowała budowę szkoły w Nepalu.

Paweł Pawlikowski

Polski reżyser i scenarzysta filmowy.

Urodzony w roku 1957 w Warszawie. W Polsce spędził pierwsze lata swojego życia. Jego matka była praktykującą katoliczką, a zawodowo anglistką i wykladowcą na Uniwersytecie Warszawskim. Jego ojciec był lekarzem pochodzenia żydowskiego. Z powodu antyżydowskich nastrojów w kraju wyemigrował do Austrii. W wieku 14 lat wyemigrował z matką do Wielkiej Brytanii. Mieszkał też krótko z rodziną w innych krajach Europy Zachodniej (Niemcy, Francja, Włochy) jednak zdecydował się osiąść na stałe w Anglii.

Studiował literaturę i filozofię na Uniwersytecie w Oksfordzie, gdzie połknął bakcyla filmowego. Dostał się na staż w BBC, gdzie rozpoczął pracę nad pierwszymi filmami dokumentalnymi.

Pierwsze lata pracy zawodowej poświęcił reportażom dokumentalnym. Poruszał tematy związane z Rosją, czyli krajem pochodzenia swojej pierwszej żony. Zrealizował filmy “Z Moskwy do Pietuszek”, który był historią życia i zapisem wywiadu z pisarzem-alkoholikiem Wieniediktem Jerofiejewem. Dokumentował też biografię Tadeusza Konwickiego w “Palace Life”, przybliżyl historię prawnuka Fiodora Dostojewskiego w filmie “Dostoevsky’s Travels” czy pokazywał antropologiczne podejście do historii Bośni w kontekście wojny domowej w kontrowersyjnym “Serbian Epics”.

Fabularny debiut Pawlikowskiego to historia rosyjskiej emigrantki szukającej azylu w Wielkiej Brytanii pod tytułem “Last Resort” został doceniony przez jury nagrody BAFTA. Wyreżyserował też “Lato miłości”, w którym odkrył Emily Blunt.

Podczas realizacji trzeciego filmu fabularnego “The Restraint of Beasts” dowiedział się o śmiertelnej chorobie żony. Postanowił przerwać projekt i zająć się rodziną. Obraz ukończony został dopiero po kilku latach. Jest też autorem “Kobiety z piątej dzielnicy” na kanwie powieści Douglasa Kennedy’ego o obłędzie emocjonalnym i schizofrenii.

W 2010 roku zajął się przygotowaniami do “Idy”. Scenariusz do pierwowzoru filmu pod tytułem “Sister of Mercy” powstał w kooperacji z Cezarym Harasimowiczem. Został uhonorowany na konkursach scenariuszowych. Finalnie jednak scenariusz “Idy” powstał na nowo we współpracy z Rebeką Lenkiewicz. Historia odkrywającej swoją tożsamość postulantki zakonnej zdobyła wiele nagród i zyskała ogromną popularność wśród widzów. Film został uhonorowany Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, nagrodą BAFTA, Złotym Lwem Festiwalu Filmowego w Gdyni czy Orłem w kategoriach najlepszy film i najlepsza reżyseria.

W 2017 roku Pawlikowski rozpoczął pracę nad filmem “Zimna Wojna”. Obraz ukazuje historię niespełnionej miłości dwojga artystów fikcyjnego zespołu “Mazurek” inspirowanego zespołem “Mazowsze”. Film doceniony został nominacją do Oscara oraz nagrodami Złotej Palmy w Cannes, Europejską Nagrodą Filmową za najlepszą reżyserię i scenariusz. Został też ogłoszony europejskim filmem roku.

Jan A.P. Kaczmarek

Polski kompozytor filmowy i teatralny. Laureat Oscara za muzykę do filmu “Marzyciel”.

Urodził się 1 1953 roku w Koninie. Pochodzi z rodziny z muzyczną historią. Jego dziadek był skrzypkiem. Matka miłośniczką muzyki, która zabierała syna do poznańskiej filharmonii. Młody jak uczęszczał na lekcje gry na fortepianie. Jako uczeń komponował już muzykę do szkolnych projektów. Po maturze zdecydował się na studia prawnicze planując karierę dyplomaty. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji na Uniwersytecie w Poznaniu.

Współpracował z Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego jako stażysta. Następnie trafił do Teatru Ósmego Dnia, gdzie zbudował Orkiestrę Ósmego Dnia. Pracował też z Teatrem Polskim w Poznaniu. W roku 1982 wyjechał do USA, gdzie odbył pierwszą trasę koncertową i nagrał debiutancki album “Music for the End”. Po kilku latach przeprowadził się na stałe do Los Angeles. Zaczął pracować i odnosić sukcesy w Stanach. Za muzykę do spektaklu Joanne Akalaitis “’Tis Pity She’s a Whore” otrzymał Drama Desk.

Jest autorem muzyki do ponad 70 projektów filmowych i teatralnych. Stworzył nominowaną do nagrody Orła muzykę do filmu “Quo Vadis” Jerzego Kawalerowicza. W 2005 roku otrzymał statuetkę Oscara oraz nagrodę BAFTA za film “Marzyciel” Marca Fostera. Stworzył także muzykę do projektów: “Kto nigdy nie żył…” Andrzeja Seweryna, “Dzieci Ireny Sendlerowej” Johna Harrisona, “Aż po grób” Aarona Schneidera, “City Island” Raymonda De Felitty czy “Spotkanie” Toma McCarthiego. Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej i Europejskiej Akademii Filmowej.

Poza projektami filmowymi zajmuje się też kompozycjami muzycznymi, które upamiętniają wydarzenia historyczne. Jest autorem muzyki upamiętniającej działalność Solidarności “Kantata o Wolności”. Stworzył także “Koncert Jankiela” upamiętniający wydarzenia opisane w “Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Napisał też utwór “Universa-Opera Otwarta” stworzona z okazji obchodów 650-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Wirtuozersko gra dwoma smyczkami na instrumencie zwanym Fidoli Fischera. W 1983 z lutnikami Stefanem i Jakubem Niewczykami stworzył instrument muzyczny niewkacz, którego konstrukcja została oparta na Fidoli Fischera.

Jest twórcą i dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu Filmu i Muzyki Transatlantyk w Łodzi.

Filip Tłokiński

Aktor filmowy, telewizyjny i teatralny.

Urodził się w 1985 roku w Pois-Bernard we Francji. Wychowywał się w Szwajcarii, gdzie pracowała jego matka. Uczył się na kursach Sztuk Dramatycznych w Genewie. Ukończył także Wyższą Szkołę Teatralną w Saint-Ettienne we Francji.

Zadebiutował na scenie w wieku 17 lat w sztuce “Improwizacja w Wersalu” w szkolnym teatrze. Po studiach rozpoczął pracę w teatrze Comédie de Saint-Étienne. Zagrał w spektaklach “5 clefs” Jeana-Paula Wenzela, Achillesa “Pentezylea” Heinricha von Kleista, “Potem” Jeana Dasté, “Wielka budowa” Elfriede Jelinek i “Grenlandia” Pauline Sales.

Związał się też z innymi teatrami w Szwajcarii. Pracował dla Théâtre Saint-Gervais w Genewie (“Grzegorz Dyndała” Moliera), w Comédie de Reims ( “Brak grawitacji” Ewalda Palmetshoffera, “Tak powiedział bardzo młody człowiek” Gertrude Stein ) oraz w Teatr du Trèfle w Poitiers (“Świecznik” Alfreda Musseta). W 2014 roku zagrał podwójną rolę w sztuce “Król Lear” Williama Sheakespeare’a.

Pojawiał się także na polskich scenach. Zagrał na deskach Teatru Komedia w farsie “Norma Fostera Premiera” w reżyserii Tomasza Dutkiewicza. Pojawił się też w spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego “Kabaret Warszawski” w Teatrze Nowym na bazie tekstu Johna Van Drutena. Zaangażowany był także w trzy spektakle Teatru Jaracza w Łodzi – “Pierścień wielkiej damy” Norwida w reżyserii Tomasza Gawrona oraz w dramatach Gombrowicza “Kosmos” i “Kalinowe serce”.

Równolegle rozwijał swoją karierę filmową i telewizyjną w filmach i serialach francuskich. Zagrał w dramacie “Lepsze życie” Cédrica Kahna oraz serialu “Camping paradis”. Angażował się także w polskie projekty serialowe. Wystąpił w projektach: “Przepis na życie”, “Prawo Agaty”, “Belfer”. Pojawił się także w filmie “Noc Walpurgi” Marcina Bortkiewicza. W roku 2019 otrzymał także angaż do głównej roli w “Kurierze” Władysława Pasikowskiego, w którym wcielił się w rolę Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

Prowadzi program “Rude Tube” na antenie kanału AXN Spin od roku 2012.

W 2013 roku wystąpił w kampanii reklamowej Społecznego Komitetu ds. AIDS promującej bezpieczny seks pt. “Kończ bez strachu”.

Sophia Turkiewicz

Reżyserka i scenarzystka polskiego pochodzenia.

Urodziła się w roku 1946 w Sydney. Pochodzi z polsko – włoskiej rodziny. W wieku siedmiu lat została oddana do domu dziecka, co wpłynęło na jej życie i twórczość. Jest absolwentką Australian Film Television and Radio School (AFTRS) w Sydney.
Ma na swoim koncie filmy fabularne, programy telewizyjne, seriale dla dorosłych i dla dzieci oraz filmy dokumentalne. Przez sześć lat pracowała też jako wykładowca na swojej Alma Mater AFTRS.

Jej najbardziej doceniony film fabularny „Silver City” z 1984 roku został wydany na arenie międzynarodowej i pokazywany na festiwalach filmowych w Londynie, Berlinie i Montrealu oraz USA. W Australii film zdobył trzy nagrody Australian Film Institute dla najlepszego filmu. Wyreżyserowała filmy fabularne “Letters from Poland”, “I’ve Come About the Suicide” oraz kilkanaście projektów telewizyjnych – między innymi seriale: “The New Adventures of Black Beauty”, “A Country Practice”, “Mirror, Mirror”, “Something in the Air” czy “Escape of the Artful Dodger”.

Bardzo ważny w jej karierze oraz życiu prywatnym okazał się projekt z 2014 roku „Once My Mother”. To autobiograficznie pokazana droga do rozliczenia się z dramatyczną przeszłością w domu dziecka oraz z przeszłością matki Heleny, która doświadczyła głodu, osierocenia i bezdomności, później została zesłana na Syberię i rozpoczęła tułaczkę po świecie, aż ostatecznie – osiadła w Australii. Film zdobył nagrodę Australian Directors Guild Award dla najlepszego pełnometrażowego filmu dokumentalnego oraz nagrodę ONZ Media Peace Award dla najlepszego telewizyjnego filmu dokumentalnego. Był nominowany do Walkley Awards i zdobył szereg nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych.

Małgorzata “Gosia” Dobrowolska

Polska aktorka.Urodzona w 1958 roku w Kamiennej Górze. Ukończyła Studium Aktorskie przy Teatrze Polskim we Wrocławiu, gdzie zadebiutowała na deskach teatralnych w spektaklu “Sen Nocy Letniej” w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. Zagrała też w dramacie “Dreszcze” Wojciecha Marczewskiego. W 1982 roku wyemigrowała do Australii.

Pierwsza zagraniczna rola to sztuka teatralna “Bachatki” w reżyserii Philipa Keira w Sydney. Dostrzeżona została przez Sophię Turkiewicz, która obsadziła ją w swoim filmie “Silver City”, w którym zagrała rolę polskiej emigrantki, która przybywa do Australii po drugiej wojnie światowej.

Została muzą reżysera Paula Coxa, który zaangażował ją do większości swoich filmów – “Touch me”, “Exile”,”The Nun and the Bandit” czy “Lust and Revenge”. Jeden z nich “Golden Braid” został napisany specjalnie dla niej. Filmy te przyniosły jej uznanie w oczach widzów oraz zostały docenione na festiwalach.

W Australii zagrała w thrillerze „Surfer” Franka Shieldsa, popularnej komedii „Na osiemdziesiąt sposobów dookoła świata” Stephena MacLeana czy u Johna Dingwalla w „Fobii” i „Opiekunie”. Często pojawiała się na małym ekranie, biorąc udział w filmach TV – m.in. w „I’ve Come About the Suicide” Sophii Turkiewicz, „The Great Air Race” Marcusa Cole’a i w serialach – „City West”, „A Country Practice”, „Mission: Impossible”, „Fields of Fire III” czy „Cena życia”.

Zagrała także w wielu filmach i serialach produkowanych na całym świecie. Jej znakiem rozpoznawczym stało się wprowadzanie polskich elementów do projektów filmowych, w których bierze udział. We wszystkich produkcjach starała się dodawać element zdradzający jej pochodzenie – wypowiadając polskie słowo, zdanie, nucąc melodię polskiej piosenki, czy wprowadzając jakiś charakterystyczny detal do dekoracji.

W latach 2000 wróciła do Ojczyzny. Pojawia się w polskich projektach takich jak “Tydzień z życia mężczyzny” Jerzego Stuhra czy “Doskonałym popołudniu” Przemysława Wojcieszka.

Małgorzata Dobrowolska wykłada także na wydziale reżyserskim szkoły filmowej w Sydney. Prowadzi zajęcia dotyczące pracy z aktorem na planie. Reżyseruje także sztuki teatralne w Sydney.

Stefania Federkiewicz (Stephanie Powers)

Aktorka. producentka, piosenkarka polskiego pochodzenia.

Urodzona w 1942 roku w Los Angeles. Jest wnuczką emigrantów z Polski. W dzieciństwie uczęszczała do szkoły baletowej. Następnie uczyła się w Hollywood High School.

Została odkryta w wieku 15 lat przez wytwórnię Columbia Pictures, z która podpisała pierwszy kontrakt. Zadebiutowała przed kamerą w filmie “Now is Tomorrow” Irvina Kershnera. Wystąpiła też w komedii “Tammy tell me the true” Harrego Kellera, filmie familijnym “Garbi znowu w trasie” Roberta Stevensona, westernie “Siedmiu wspaniałych nadjeżdza” George’a McCowana, filmie wojennym “Ucieczka na Atenę” George’a Pan Cosmatosa czy fabule “Skok” Joshua Sinclaira. Zagrała w ponad 20 filmach kinowych, jednak popularność przyniosły jej produkcje i seriale telewizyjne.

Pojawiła się w serialach “Dziewczyna z U.N.C.L.E.” oraz “Hart dla Hart”, który cieszył się ogromną popularnością i stał się kanwą do stworzenia ośmiu filmów telewizyjnych. Stefanie Powers i Robert Wagner zagrali bogate małżeństwo Jennifer i Jonathana Hartów. Oboje w słusznej sprawie dorabiają jako detektywi-amatorzy. Za tę rolę zdobyła pięć nominacji do Złotego Globu i dwie do nagrody Emmy.

W 2003 wydała debiutancką płytę z coverami “On the Same Page”.

Jest miłośniczką koni i dzikich zwierząt. Założyła fundację im. Williama Holdena dla ratowania ginących gatunków afrykańskiej fauny.

Poza działalnością artystyczną i charytatywną Stefanie Powers promuje zdrowy tryb życia. W telewizji prowadzi programy o zachowaniu właściwej sylwetki.

Joseph Kosiński

Reżyser polskiego pochodzenia.
Urodził się 1974 roku w Marshalltown. Ma polskie pochodzenie po ojcu Joelu Michaelu Kosińskim. Ukończył architekturę na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku oraz licencjat z inżynierii mechanicznej na Uniwersytecie Stanforda w San Francisco.

Po studiach zaczął tworzyć filmy krótkometrażowe w grafice komputerowej. Dzięki pasji został zauważony przez reżysera Davida Finchera, co przekonało go do przeprowadzki do Los Angeles. Pracował tam w Anonymus Content, gdzie odpowiadał za produkcje reklamowe tworzone techniką grafiki komputerowej dla marek takich jak: Nike, Apple Inc., Nintendo oraz producentów samochodów. W 2005 napisał rysunkowe opowiadanie “Oblivion”. Dzięki niemu został zaproszony do współpracy z Warner Bros.

Wyreżyserował kilka projektów fabularnych. W 2010 roku odpowiadał za sequel filmu “Tron” z 1982 roku pod tytułem “Tron: Dziedzictwo”. Napisał i wyreżyserował dwa projekty “The Dig” oraz wspomnianą wcześniej “Oblivion” z Tomem Cruisem w roli głównej. Stworzył także film “Only the brave”. W 2021 premierę będą mieć projekty “Archangel” oraz “Top Gun: Maverick”.

Paweł Tomasz Wasilewski (Paul Wesley)

Aktor filmowy i teatralny.

Urodził się roku 1982 w New Brunswick jako syn emigrantów Agnieszki i Tomasza Wasilewskich. W liceum zainteresował się aktorstwem podczas wakacyjnych warsztatów. Naukę kontynuował w Christian Brothers Academy w Lincroft w New Jersey i Rutgers University w New Jersey. W 2005 roku postanowił zmienić nazwisko na Wesley, ponieważ uznał, że Wasilewski jest dla Amerykanów zbyt trudne do wymówienia czy zapamiętania.
Zadebiutował jako siedemnastolatek w operz mydlanej MBC “Another World”. Następnie otrzymał angaż do podobnej produkcji “Guiding Light”.
Wystąpił w wielu filmach i serialach. Zagrał u Agnieszki Holland w dramacie “Shot in the heart”. Pojawił się także jako Lancelot w “Młodym królu Arturze” w 2002 roku. Zaangażowany został do dreszczowca “Killer Movie” Jeffa Fishera, “Peaceful Warrior” Victora Salvy. Gościnnie zagrał w wielu serialach: “CSI. Kryminalne zagadki Nowego Jorku”, “Law and Order”, “Tajemnice Smallville”.

W latach 2009-2017 wcielał się w główną rolę Stefana Salvatore w serialu “Pamiętniki Wampirów”, która przyniosła mu sławę i rozpoznawalność.

Swoich sił próbował także jako reżyser. Pracował w tej roli przy produkcji kilku odcinków “Pamiętników Wampirów” oraz serialach: “Batwoman”, “Roswell. New Mexico”, “Shadowhunters” oraz “Wampiry. Dziedzictwo”.

Michał Waszyński (Mosze Waks)

Polski reżyser, producent i scenarzysta. Zasłynął jako reżyser największej liczby filmów w Polsce lat 30 XX wieku.

Urodził się w 1904 roku na Wołyniu. Pochodził z rodziny o żydowskich korzeniach i robotniczym pochodzeniu. Pomimo braku wykształcenia artystycznego filmowe rzemiosło opanował niemal do perfekcji. Był w stanie zrealizować nawet siedem filmów rocznie.

W 1922 roku zmienił nazwisko na polskobrzmiące i przeprowadził się do Warszawy. Zagrał rolę nauczyciela w filmie “Zazdrość” swojego przyjaciela i mentora Wiktora Biegańskiego. Dzięki tej znajomości poznał przyszłego pracodawcę Aleksandra Hertza, właściciela wytwórni filmowej. Pracował tam jako asystent reżyserów: Ryszarda Ordyńskiego, Józefa Lejtesa i Henryka Szaro.

Jako reżyser zadebiutował w 1922 roku. Współpracował z kilkoma wytwórniami – Leo-Film, Sfinks, Rex-Film, Feniks. Wyreżyserował kilkadziesiąt filmów – “Prokurator Alicja Horn”, “Czarna perła”, Antek policmajster”, “Znachor”, “Dwanaście krzeseł”, “Bohaterowie Sybiru”. Słynął z szybkiej pracy na planie, która nie przekłada się na jakość filmów. Dopiero film “Dybuk” w języku jidysz został doceniony w Polsce i na świecie. Była to adaptacja dramatu Szymona Anskiego pod tym samym tytułem określana jako żydowskie “Dziady”.

W 1939 roku został wcielony do Armii Andersa i rozpoczął wędrówkę po świecie (Irak, Palestyna, Syberia). Trafił też do Włoch, gdzie osiadł na stałe i zrealizował ostatnie filmy jako reżyser – “Wielka droga” z 1946 roku oraz “Lo Sconosciuto di San Marino” z 1948 roku, czy asystent reżysera przy projekcie “Otello” w reżyserii Orsona Wellesa.

Rozpoczął też pracę jako producent filmowy. Posiadane środki finansowe i przyjaźń z Samuelem Bronstonem pozwoliły mu na zbudowanie imperium filmowego i współpracę z amerykańskimi reżyserami. Pracował między innymi nad produkcjami “Bosonoga Contessa” i “Spokojny Amerykanin” Josepha L. Mankiewicza czy “Upadek Cesarstwa Rzymskiego” Anthony’ego Manna. Odkrył talent aktorskie Audrey Hepburn i Sophii Loren, które obsadzał w pierwszych produkcjach filmowych.

„Książe i Dybuk” w reżyserii Elwiry Niewiery i Piotra Rosołowskiego to dokumentalna podróż śladami Michał Waszyńskiego – wpływowej postaci europejskiej i amerykańskiej kinematografii. Człowiek, który własne życie zamienił w filmowy scenariusz. Kim naprawdę był Mosze Waks? Cudownym dzieckiem kina, przebiegłym oszustem, czy może człowiekiem, który nieustannie mylił filmową iluzję z rzeczywistością. Ci, którzy mieli szczęście poznać go osobiście, zapamiętali Waszyńskiego jako arystokratę, kłamcę, Żyda – wiecznego tułacza oraz homoseksualistę, który ożenił się z włoską hrabiną. Syn biednego, żydowskiego kowala z Wołynia zmarł w Hiszpanii w 1965 roku, jako książę Michele Waszynski – hollywoodzki producent i polski arystokrata na wygnaniu. Był odpowiedzialny za realizację ponad kilkudziesięciu kinowych produkcji, w tym wielu hitów z Sophią Loren i Claudią Cardinale.