Nie - Emigra

Jowita

Reżyser: Janusz Morgenstern
Scenariusz: Tadeusz Konwicki
DOP: Jan Laskowski
Polska, 1967
Długość: 91′

Tytułowa Jowita jest mirażem, femme fatale, która pojawiając się na balu, zawraca w głowie dobrze zapowiadającemu się lekkoatlecie Markowi Arensowi. Bohater stara się odnaleźć Jowitę. Popada w obsesję na jej punkcie, z której stara się go uwolnić sympatyczna, choć przekorna, Agnieszka, studentka Akademii Sztuk Pięknych. Ich relacje stają się jednak serią nieustannych nieporozumień. Dziewczyna igra z emocjami Marka. On z kolei okazuje się niezdolny do wierności. Agnieszka porzuca w końcu swojego kochanka, wybiera stabilizację. Na pożegnanie wyznaje, że to ona była tajemniczą Jowitą. Odarty ze złudzeń Marek postanawia przeformułować swoje życie. Wymierza sobie coś w rodzaju kary. Prowokuje sytuację, w wyniku której trafia do więzienia.

Film powstał na podstawie powieści Stanisława Dygata “Disneyland”.

Nagrody:
– 1967 – Nagroda za reżyserię i nagroda CIC (Międzynarodowa Organizacja Katolicka ds. Filmu) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastian dla Janusza Morgensterna
– 1967 – nagroda ministra kultury i sztuki dla reżysera; nagroda w plebiscycie widzów Wielkopolski “Polne Kwiaty” dla Kaliny Jędrusik

Ojcu

Scenariusz i reżyseria: Liliana Komorowska, Diana Skaya
Obsada: Maila Desrochers, Antoni Porowski, Anette Woloszen
Produkcja: Kanada/ Polska, 2015
Długość: 26 min

Pokaz filmu odbył się na festiwalach filmowych takich jak: CAMERIMAGE w Bydgoszczy, Cannes 2016, NYPFF w Nowym Yorku, Gdynia Festiwal Filmów Dokumentalnych.

Film OJCU, opowiada prawdziwą historię Adama Bandrowskiego, polskiego nauczyciela, zamordowanego w 1938 roku w Winnicy. Jest fabularyzowanym dokumentem, opartym na poemacie Aliny Bandrowskiej, córki głównego bohatera.

Film przedstawia losy jednej rodziny z Kresów, rozłączonej na zawsze brutalnym aktem sowieckiego terroru. Na emigracji w Kanadzie, Alina już jako 80-letnia kobieta, pisząc poemat OJCU, podjęłą się trudnego zadania utrwalenie swoich wspomnień. Historia ojca prześladowała Alinę przez całe jej życie. Zbierała skrzętnie jakiekolwiek ślady pozostałe po ojcu: dzienniki matki, zdjęcia, listy od ojca i zapisywała najdrobniejsze fakty z jego życia w czasie, gdy był ukochanym jej tatusiem, jak również z okresu jego uwięzienia i rozstrzelania przez enkawudzistów.

Akcja filmu zaczyna się od sceny pisania poematu przez Alinę w jej domu w Montrealu, w Kanadzie. Z zakamarków pamięci autorka wydobywa strzępki reminiscencji po to, by ocalić życie ojca od zapomnienia. Strofami pełnymi kresowej melodyki tworzy opowieść – pamiętnik dziecka. Z jej typowym kresowym dialektem, bohaterka filmu recytuje strofy fragmentów poematu, które są wplecione w akcję filmu. W ten sposób powstaje wzruszający dokument fabularyzowany oddający w okruchach wspomnień historię pojedynczej rodziny.

Kluczową sceną filmu jest aresztowanie Adama Bandrowskiego, której świadkiem była trzyletnia Ala. Funkcjonariusze NKWD przychodzą po Adama zimową nocą 1938 roku z rozkazem aresztowania pod zarzutem szpiegostwa. Tuż przed opuszczeniem domu na zawsze, Adam zdąży pospiesznie pożegnać się z żoną Jadwigą. Podczas brutalnej sceny przesłuchania niewinny Adam broni się przed fałszywymi oskarżeniami. Po dziewięciu miesiącach uwięzienia, pełnego dalszych tortur, ślad po nim zaginie. Tylko kilka razy pozwolono Jadwidze na odwiedziny w więzieniu, nie dopuszczając jej do widzenia się z mężem. Mogła jedynie otrzymywać ocenzurowane listy i wymieniać brudną odzież na czystą. Przez długie miesiące Jadwiga walczy o każdy znak życia Adama, czekając na jego powrót u swojej siostry Broni. Głos Adama, który się żegna na zawsze z Jadzią i Alinką zwiastuje ostatnią odsłonę filmu. Scena egzekucji Adama jest wiernie odtworzona z opisów archiwalnych rozstrzelań polskiej i ukraińskiej ludności cywilnej Winnicy, wykonanych w więzieniu i innych katowniach NKWD.

Część fabularyzowana dokumentu kończy się kadrem trzymanego przez Alinę autentycznego aktu rozstrzelania. Zbliżenie na tylko dwa słowa aktu – поляк – расстрелять (Polak – rozstrzelać) – stanowi głęboką wymowę całego filmu. W finale pojawia się fragment archiwalnego filmu dokumentalnego pochodzącego z niemieckich archiwów z 1943 roku. Jest to scena ekshumacji zwłok tysięcy ofiar w winnickim parku, której świadkami są rodziny pomordowanych. W epilogu przedstawione są obrazy dzisiejszego Parku wypoczynku i rozrywki im. Maxima Gorkiego, wybudowanego po wojnie przez władze sowieckie na terenie winnickiego Parku i polskiego cmentarza w celu ukrycia zbiorowych mogił ofiar stalinizmu. Ukazany park służy do dziś rozrywce stanowiąc miejsce zabaw i rekreacji dla mieszkańców Winnicy.

Wszystkie dokumenty: zdjęcia, dzienniki Jadwigi, nakazy aresztowania Adama Bandrowskiego, archiwalne akta jego przesłuchania z więzienia NKWD, jego list z więzienia do Jadwigi, jak również rekwizyty: sukienki Jadwigi, fragment ocalałej bielizny i bluza Jadwigi, Biblia babci Jadwigi, zegar, krzyż oraz gobelin, użyte do scenografii filmu są autentyczne i pochodzą za zbiorów rodziny Bandrowskich.

Ida i Irena

Reżyseria: Piotr Morawski
Produkcja: Polska/ Izrael, 2016
Gatunek: dokumentalny
Czas trwania: 28 min

Irena nazywała się Ida Englard. Potem Kisielewska. Ukrywała się w klasztorze w Ignacowie. Po wojnie Irena Majchrzak, gdy wyszła za mąż za komunistę. Jej dziadek Chasyd. Rodzice mocno wierzący. Gdy jako 15-latka opuszczała piotrkowskie getto, ojciec który nie mógł uciekać powiedział do niej: Itele, ale nigdy nie zapomnij, że jesteś Żydówką. Stojący obok wuj: właśnie odwrotnie, zapomnij, bo nie przeżyjesz. Tym dwóm przykazaniom Irena starała się być wierna przez całe życie.

Dzieci Isfahanu

Reżyseria: Artur Witoszek
Producent: Muzeum Historii Polski 2012
Czas trwania: 14 minut

70 lat temu w wyniku ewakuacji ze Związku Sowieckiego do Iranu wyszło około 120 tysięcy osób. Połowę z 40 tysięcy cywilów stanowiły dzieci. Do Persji przyjechały skrajnie wycieńczone, chore i głodne. Tu spotkały jednak opiekuńczych Irańczyków i przedstawicieli rządów polskiego i brytyjskiego. Potem z rodzinami lub bez rozjechały się po świecie. Tylko niewielki procent zamieszkał w Polsce w nowych granicach. Wiele rozsianych po świecie osób utrzymuje ze sobą serdeczne kontakty. W 70 rocznicę przyjazdu na Bliski Wschód spotkali się w Juracie.

Kontrabandziści

Produkcja: Białoruś, 2014
Czas trwania: 30 min

Dokąd istnieją granice, istnieć będą przemytnicy, a granica Białorusi z Zachodem, gdziekolwiek by ona nie była, pod Rakowem czy pod Grodnem, pozostanie łakomym kąskiem dla szmuglerzy. „Kontrabandziści” – to nowy film oparty min. na motywach powieści Sergiusza Piaseckiego, zrealizowany przez telewizję Biełsat.
Film opowiada historię przemytu na polsko – białoruskiej granicy, począwszy od lat 20. XX wieku, gdy „rządził” nią Piasecki, przywołuje lata 90. , gdy„granicę trzymały kryminalne autorytety”, aż po czasy współczesne, w których przemytnicy stali się ludźmi anonimowymi.

W postać głównego bohatera – Sergiusza Piaseckiego wcielił się Pit Pawłow – muzyk ze znanej grupy rockowej „NRM”, on też jest autorem muzyki do filmu.

Powrót statku

Reżyseria: Marian Marzyński
Produkcja: Polska
Gatunek: dokumentalny
Czas trwania: 16 min

Do portu w Gdyni wpływa M/S Batory. Na jego pokładzie znajdują się Polacy, którzy wracają do kraju zza oceanu. Film jest przede wszystkim zapisem emocji towarzyszących temu wydarzeniu.

Pocztówka z Zaolzia

Reżyser: Izabela Wałaska
Produkcja: Czechy, 2015
Czas trwania: 85 min

– Różni ich zawód, który wykonują oraz miejsce, w którym obecnie mieszkają. Co jeszcze dzieli lub łączy naszych bohaterów, dowiemy się w filmie, który przedstawia ich poglądy na tematy związane z Zaolziem, Czechami, Polakami – tak w skrócie opisują film jego twórcy.

Pomysłodawcą, scenarzystą i producentem filmu jest znana z projektu „Zaolzie potrafi” Izabela Wałaska, a film zrealizował Luděk Ondruška, fimowiec z Czeskiego Cieszyna, znany m.in. z okładki ostatniego numeru Zwrotu.

Serce Polski – Rapperswill

Reżyseria: Bogdan Łoszewski
Scenariusz: prof. Rafał Habielski, Bogdan Łoszewski
Producent: „Rewolta”
Copyright: Muzeum Historii Polski 2008
Czas trwania: 28’

„Serce Polski – Rapperswil” to filmowy esej o polskiej emigracji w XIX w. i towarzyszącej jej idei wolności, o przyjaźni polsko-szwajcarskiej, o historii Muzeum Polskiego, w którym łączą się i zbiegają wszystkie wątki relacji polsko-szwajcarskich.Przygotowany w dwóch wersjach językowych – polskiej i niemieckiej – 28-minutowy film, dokumentując dzieje Muzeum Polskiego, od czasów jego założenia w 1870 r. do okresu powstania „Solidarności” i przemian politycznych w Europie Środkowo-Wschodniej, równocześnie przedstawia wielkie postacie i ważne wydarzenia z historii i kultury Polski czy poetycki obraz Szwajcarii utrwalony w utworach polskich romantyków.

„Serce Polski – Rapperswil” to nie tylko film promujący Muzeum Polskie, stanowi on także przystępną i ciekawą lekcję historii współczesnej Europy.

Otrzymał II. nagrodę na Polonijnym Festiwalu Multimedialnym „Polskie Ojczyzny 2009” w kategorii „Filmy i programy telewizyjne 2009”.

Film został zrealizowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Repin

Reżyser: Sofija Skidan
Produkcja: Rosja, 2016
Czas trwania: 23 min 18 s

Główny bohater filmu – Sergej, w ciągu jednej nocy przewija się przez różne klasy społeczne.Obserwuje różnicę między nimi, ale ku swojemu rozżaleniu odnajduje także, to co ich łączy, na przykład egoizm czy obojętność. Film przypomina jak ważne jest pozostawać człowiekiem w każdej sytuacji. Dotyka również tematu samotności, rozpaczy i stawia wprost pytanie: poddawać się chorobie czy walczyć o życie?

Powrót Agnieszki H

Reżyseria: Krystyna Krauze, Jacek Petrycki
Scenariusz: Krystyna Krauze
Zdjęcia: Jacek Petrycki P.S.C.
Producent: Maur Film, Centrala
Produkcja: Polska, Czechy
Koproducent: Czeska Telewizja, Mazowiecki Fundusz Filmowy, Telewizja Polska
Współfinansowanie: Polski Instytut Sztuki Filmowej, Czeski Fundusz Filmowy
Gatunek: film dokumentalny
Rok produkcji: 2013
Czas: 77 min.

„Powrót Agnieszki H.” jest lekką i w wielu miejscach dowcipną opowieścią o studenckich latach najsławniejszej polskiej reżyserki – Agnieszki Holland, która studiowała na FAMU w latach 1966-1971. Był to okres politycznych przełomów, artystka aktywnie uczestniczyła w wydarzeniach Praskiej wiosny oraz protestach studenckich przeciwko tzw. normalizacji w Czechosłowacji. W 1970 na kilka tygodni trafiła do więzienia. W filmie powraca do miejsc znanych z młodości, a także do przyjaciół. W podróży towarzyszy jej dwóch kolegów z FAMU – operator Andrzej Koszyk oraz dokumentalista Andrzej Zajączkowski. Powodem jej kolejnego powrotu do Czech była realizacja serialu „Gorejący krzew”, który opowiada o wydarzeniach związanych z samospaleniem Jana Palacha. Symbolicznym wydaje się fakt, że reżyserką tego projektu jest Polka (rówieśnica Jana Palacha), która była naocznym świadkiem wydarzeń, jakie stały się kanwą scenariusza.

Wielkim walorem naszego dokumentu jest to, iż za kamerą stanął wieloletni przyjaciel i współpracownik reżyserki, operator najważniejszych jej filmów fabularnych – Jacek Petrycki. Ich relacja jest bardzo bliska i nacechowana pełnią zrozumienia. Dzięki wytworzeniu szczególnego porozumienia w trójkącie bohaterka-kamera-operator powstał bardzo intymny portret reżyserki, która do dziś jest wierna swoim ideałom z czasów młodości.

Z Moskwy do Pietuszek z Wieniediktem Jeroflejewem

Reżyseria: Paweł Pawlikowski
Zdjęcia: Wit Dąbal, Bogdan Dziworski
Produkcja: BBC Wielka Brytania
Rok produkcji: 1990
Gatunek: Biograficzny, dokumentalizowany
Czas: 45 min.

Film o Jerofiejewie, z jego jeszcze udziałem, próbujący odtworzyć realia poematu “Moskwa-Pietuszki”. Realizatorzy przedstawiają kolejne przystanki trasy, pasażerów podróżujących nią często lub sporadycznie wspominających pisarza, któr podróżował z nimi. Wstrząsającemu obrazowi pijanej i pijącej Rosji towarzyszą cytaty z poematu Jerofiejewa. Realizatorzy składają podziękowania: Państwowym Kolejom Radzieckim, Posterunkowi KGB na dworcu w Pietushkach i Zuli Victor.

Podróże Dostojewskiego

Reżyseria: Paweł Pawlikowski
Zdjęcia: Wit Dąbal
Producent: Paweł Pawlikowski
Produkcja: BBC Wielka Brytania
Gatunek: film dokumentalny
Rok produkcji: 1991
Czas: 52 min.

Obsada:
Dorota Kwiatkowska-Rae
Dimitri Dostoevsky

Nagrody:
Royal Television Society Award
European Film Academy special mention
Canadian „Rocky” at Banff
Prix Italia

Październik 1990 roku. Dimitri Dostojewski to leningradzki tramwajarz, ale nie taki zupełnie zwyczajny. Jest on prawnukiem wybitnego rosyjskiego pisarza – Fiodora Dostojewskiego. Z tego powodu zostaje zaproszony przez zachodnich wielbicieli autora do Niemiec, by odbyć tu podróż śladami przodka i udzielić wykładów. Dimitri na europejskich salonach niczym kustosz reprezentuje spuściznę pradziadka, o której – wbrew oczekiwaniom – wie niewiele. Dostojewski traktowany jest jednak z pełną estymą, zadawane mu są głębokiej natury pytania, podczas gdy jego myśli krążą wokół ukrytego celu wizyty. Dimitri marzy bowiem, by powrócić do Rosji własnym Mercedesem, na którego fundusze zamierza zdobyć na miejscu. Pomysłów by to osiągnąć mu nie brakuje, czemu dopomagają zachodnie elity, skutecznie wabione znanym, arystokratycznym nazwiskiem.

Strajk. Bohaterka z Gdańska

Reżyseria: Volker Schlöndorff
II Reżyser:
Marcin Brodzki
Ralph Remstedt

Scenariusz:
Andreas Pfluger
Sylke Rene Meyer
Maciej Karpiński

Zdjęcia: Andreas Hofer
Kostiumy: Ewa Krauze
Muzyka: Jean Michel Jarre
Produkcja: Polska, Niemcy
Rok produkcji: 2006
Gatunek: Film fabularny
Czas: 104 min.

Obsada:
Katharina Thalbach
Andrzej Chyra
Dominique Horwitz
Andrzej Grabowski
Ewa Telega
Dariusz Kowalski
Wojciech Pszoniak
Wojciech Solarz
Rafael Remstedt
Marta Straszewska
Barbara Kurzaj
Maria Maj
Krzysztof Kiersznowski
Adam Trela
Jowita Budnik

Anna Walentynowicz to znana działaczka “Solidarności”. W sierpniu 1980 roku została bezprawnie zwolniona z pracy na pięć miesięcy przed emeryturą. To wydarzenie stało się przyczyną strajku, którego wynikiem było powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego “Solidarność”.

Poruszająca historia odważnej kobiety, która walcząc o godność napisała epizod światowej historii, przyczyniając się do powstania Solidarności. Strajk został oparty na motywach biografii Anny Walentynowicz, która stała się pierwowzorem filmowej postaci Agnieszki Kowalskiej (Katharina Thalbach).

Będzie lepiej

Reżyseria: Michał Waszyński
Scenariusz: Ludwik Starski, Emanuel Schlechter
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 1936
Gatunek: Komedia

Obsada:
Antoni Fetner
Aleksander Żabczyński
Loda Niemirzanka
Henryk Vogelfanger
Kazimierz Wajda

Gdy Szczepko (Kazimierz Wajda) i Tońko (Henryk Vogelfanger), lwowscy muzykanci, znajdują w parku zawiniątko z niemowlęciem i karteczką, na której widnieje prośba o zaopiekowanie się dzieckiem, zabierają je do domu i troskliwie się nim zajmują. Niebawem poznają przypadkowo Wandę (Loda Niemirzanka), posiadającą sklep z zabawkami w Warszawie, która przyjechała do Lwowa ze swoim stryjem Onufrym Ruczyńskim (Antoni Fertner) dokonać zakupu lalek w fabryce Dalewicza (Aleksander Żabczyński), w którym stryj widzi ponadto kandydata na męża dla Wandy. Ta jednak czuje do zasadniczego, brodatego okularnika, jakim jest fabrykant, niechęć. Poprzez zbieg okoliczności, dziecko trafia do domu Ruczyńskich w Warszawie a Onufry, któremu Wanda przedstawia je jako własne, zakochuje się w nim bez reszty. Zrozpaczeni Tońko i Szczepko gorączkowo szukają Bajbusa, tak nazwali dziecko, i niebawem pojawiają się w Warszawie. Przyjeżdża tu również zakochany w Wandzie Dalewicz. Czeka ich tutaj wiele zabawnych perypetii…

Magda

Reżyseria i scenariusz: Irma-Kinga Stelmach
Zdjęcia: Jan Zabeil
Produkcja: Hochschule für Film und Fernsehen „Konrad Wolf”, Potsdam-Babelsberg
Współpraca produkcyjna: Małgorzata Zacharko
Rok produkcji: 2010
Gatunek: film krótkometrażowy
Długość: 30 min

OBSADA:
Magda – Magdalena Morgan
Jan – Dirk Borchert (w trakcie rozmów)
Paweł – Błażej Wójcik
Christa – casting
Agnieszka – Klaudia Jachera
Kuba – casting

MAGDA (ok. 38 lat), pochodzi z małego polskiego miasteczka. Ma męża i siedmioletniego syna. Od kilku lat krąży między Polską a Berlinem, gdzie ma dobrze płatną pracę: opiekuje się chorą na starczą demencję kobietą. Kiedyś podjęła tę pracę z finansowej konieczności: wspólnie z mężem zdecydowała, że chcą wybudować domek jednorodzinny. W międzyczasie marzenie się urzeczywistniło: stoi nie otynkowany dom.
Magda może wrócić. Jednak to wcześniej uporządkowane i racjonalne życie z mężem i synem stało się jej w międzyczasie dość dalekie. W Berlinie poznała JANA (ok. 42). Niewiele o nim wie, poza tym, że żyje sam i pracuje w knajpie. Magda nie pasuje do świata Jana. I dla Jana nie ma miejsca w świecie Magdy. Wydaje się, że nie może ich łączyć nic poza samotnością, niezrealizowanymi planami na życie, ich zagubieniem i tęsknotą za ucieczką przed swoim przeznaczeniem. Ta tęsknota popycha tych dwoje ku sobie, przeżywają bardzo intensywne chwile, pełne fizycznej bliskości. Ich związek ma w sobie coś niemożliwego, niezobowiązującego, pozbawionego przyszłości. Jednak Magda czuje, że ciężko jej będzie zrezygnować z obecności Jana w swoim życiu.
Magda traci pracę w Berlinie. Chora kobieta zostaje oddana do domu opieki społecznej. Mieszkanie, w którym Magda wynajmowała pokoik, zostaje zlikwidowane. Magda powinna wrócić do Polski. Jan chce, żeby została z nim. Ona chce zostać i jednocześnie chce odejść. Ale dokąd? Gdzie chcę żyć? Jak chcę żyć? Kim jestem? Takie pytania stawia sobie główna bohaterka i wielu ludzi w podobnych sytuacjach życiowych.

Karski i władcy ludzkości

Reżyseria/Zdjęcia: Sławomir Grünberg
Scenariusz: Katka Reszke, Sławomir Grünberg, E. Thomas Wood
Dźwięk: Tomasz Dukszta C.A.S.
Montaż: Matylda Kawka, Katka Reszke
Autor sekwencji animowanych: Tomasz Niedźwiedź
Producenci: Sławomir Grünberg, Dariusz Jabłoński, Violetta Kamińska, Izabela Wójcik
Produkcja: LOGTV LTD & Apple Film Production
Koprodukcja: Narodowy Instytut Audiowizualny, Telewizja Polska S.A., Narodowe Centrum Kultury, Tv Indie Film, Fundacja Przeszłość i Teraźniejszość
Produkcja: USA/Polska 2015

Obsada:
Jan Karski
Laurence Weinbaum, Instytut Światowego Kongresu Żydów, były uczeń Jana Karskiego
Rabin Harold White, Uniwersytet Georgetown
E. Thomas Wood – współautor książki „Karski – opowieść o emisariuszu”
Władysław Zaroffe
Władysław Bartoszewski, były minister spraw zagranicznych RP
Martin Gilbert, oficjalny biograf Winstona Churchilla
Efraim Zuroff, Centrum Szymona Wiesenthala
Zbigniew Brzeziński, były doradca prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego USA
Meir Rosenne, były ambasador Izraela w USA
Kenneth Adelman, dyplomata, były uczeń Jana Karskiego
Joshua Muravchik, Instytut Polityki Zagranicznej, Waszyngton, USA,
były student Jana Karskiego

Zrealizowany w nowatorskiej formule, łączącej unikalne materiały archiwalne i sekwencje animowane, film wybitnego dokumentalisty, laureata prestiżowej nagrody EMMY, Sławomira Grünberga. Historia Jana Karskiego – bohatera Polskiego Państwa Podziemnego, którego amerykański „Newsweek” uznał za jedną z najwybitniejszych postaci XX wieku.

Jan Karski, pseudonim „Witold”, jako pierwszy człowiek na świecie ujawnił przed państwami zachodniej koalicji okrucieństwa i masowe zbrodnie, jakich hitlerowcy dopuszczali się na terenie Polski. Był emisariuszem Polskiego Państwa Podziemnego, potajemnie wysłanym do warszawskiego getta z misją rozpoznania sytuacji Żydów w przededniu „ostatecznego rozwiązania”. Jego celem było przekazanie światu wstrząsających informacji o tragedii narodu żydowskiego. „Jeżeli nie będzie interwencji aliantów, to w ciągu półtora roku ludność żydowska przestanie istnieć” – donosił w tzw. „Raporcie Karskiego”, który oparty był głównie na wiedzy zdobytej przez Jana Karskiego jako naocznego świadka. Niestety, informacje o Holokauście, przemycone przez Karskiego na Zachód, znalazły się wówczas na 16. stronie „New York Timesa”. Kilka lat temu amerykański „Newsweek” uznał Jana Karskiego za jedną z najwybitniejszych postaci, a jego wojenną misję określił jako jeden z moralnych kamieni milowych cywilizacji dwudziestego stulecia.

Niekwestionowanym walorem filmu Sławomira Grünberga są animowane rekonstrukcje wielu scen, takich jak aresztowanie Karskiego przez Gestapo, jego dwukrotne wejście do warszawskiego getta oraz obozu przejściowego w Izbicy oraz liczne rozmowy z – jak ich nazywał sam Karski – „władcami ludzkości”, m.in. ministrem spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Anthonym Edenem czy prezydentem USA Franklinem D. Rooseveltem. Wśród materiałów archiwalnych pokazano nigdy wcześniej nie wykorzystane wywiady przeprowadzone przez E. Thomasa Wooda, współautora książki: „Karski – opowieść o emisariuszu” oraz mało znane archiwalne materiały filmowe i fotograficzne. W filmie, oprócz nagrań samego Jana Karskiego, widzowie będą mieli okazję zapoznać się z wypowiedziami osób, które dobrze go znały, w tym m.in. słynnego amerykańskiego politologa prof. Zbigniewa Brzezińskiego, oficjalnego biografa Winstona Churchilla Sir. Martina Gilberta oraz byłego ministra spraw zagranicznych prof. Władysława Bartoszewskiego.

„Dla mnie Jan Karski był niezwykle odważnym i oddanym sprawie walki o równość, prawdę  i sprawiedliwość młodym człowiekiem. Trzeba pamiętać, że gdy wybuchła wojna miał zaledwie 25 lat. Dostał propozycję, którą ogromny procent ludzi na jego miejscu by odrzucił. Jan Karski był człowiekiem, który w imię humanizmu skłonny był poświęcić swoje życie.

Karski to bohater uniwersalny, ponadczasowy, który powinien stać się wzorem do naśladowania dla młodego pokolenia na całym świecie. Młodzi ludzie z natury rzeczy poszukują sensu życia i właściwych wzorców moralnych, a ‘Karski i władcy ludzkości’, pokazuje, że warto sobie czasem stawiać banalnie może brzmiące pytanie: Czy jako jednostka jestem w stanie zmienić świat?”.

Sławomir Grünberg, reżyser

Znam kogoś, kto Cię szuka

Scenariusz i reżyseria: Julia Kowalski
Gatunek: Dramat
Produkcja: Polska, Francja 2015
Zdjęcia: Simon Beaufils
Montaż: Martial Salomon
Scenografia: Héléna Cisterne
Kostiumy: Ada Cichowicz

Produkcja: Les Films de Françoise (Francja)
Mina Driouche, Valérie
Donzelli, Jérémie Elkaïm
Donten & Lacroix Films (Polska)
Maria Blicharska, Monika Sajko Gradowska

Polska Premiera: 27-11-2015

Obsada: Liv Henneguier, Yoann Zimmer, Andrzej Chyra, Artur Steranko,
Léa Mesnil, Juliane Lepoureau, Felix Jourdain

„Na naszych oczach rodzi się nowa figura współczesnego kina:
dziewczyna przestaje być pożądana – zaczyna pożądać”.

Idir Serghine i Pascal Tessaud, Cannes ACID

Rose, wychowująca się bez matki nastolatka z francuskiej prowincji,
przeczuwa, że na bunt i złość będzie mogła sobie pozwolić jedynie
teraz. Miota się pomiędzy skrajnymi emocjami i walczy z własną
niewinnością. Polskie korzenie ojca nie mają z tym nic wspólnego.
Dzieciństwo bezpowrotnie odeszło, a nastoletnie ciało przestało służyć
zabawie – teraz jest kolejnym źródłem szaleństwa i towarem na
rówieśniczym rynku ciał, służących do komunikacji między płciami.
Rose znajduje inny sposób na zbudowanie relacji z chłopakiem.
Wykorzystuje sytuację – zatrudniony przez ojca Polak (Andrzej Chyra)
ma tu syna, którego w przeszłości porzucił i z którym chce odnowić
rodzinne więzi. Początkowo z nudy, z tęsknoty za intensywnymi
wrażeniami, dziewczyna wchodzi w sam środek uczuciowej układanki
między ojcem i synem. Jest katalizatorem, świadkiem, w końcu
uczestniczką zdarzeń. Odkrywa, że to ludzkie słabości, a nie atuty są
kluczem do porozumienia ze światem.

Agnieszka

Scenariusz i reżyseria: Tomasz E. Rudzik

Obsada: Karolina Gorczyca, Hildegard Schmahl, Lorenzo Nedis Walcher,
Jörg Witte, Rafal Garniecki, Elisa Schlott, Jan Messutat, Hanna
Scheibe, Johannes Silberschneider, Thomas Darchinger, Angelika Fink,
Ole Eisfeld, Wojciech Zieliński, Tom Radisch, Thomas Gräßle

Gatunek: Dramat
Produkcja: Niemcy, Polska 2014
Polska Premiera: 30-10-2015
Czas trwania: 98 min.

Po fabularnym debiucie „DESPERACI W AKADEMIKU”, którego premiera
odbyła się podczas 57. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San
Sebastian, Tomasz E. Rudzik zabiera nas do zupełnie innego świata,
którego centrum i najważniejszym punktem odniesienia jest tytułowa
Agnieszka. Owiana tajemnicą, skrzętnie ukrywająca uczucia i kierująca
się zwierzęcym instynktem przetrwania bohaterka przez przypadek trafia
do Monchium, gdzie szybko musi nauczyć się nowych reguł bezwzględnej
gry.

Urodzony w Polsce i mieszkający na stałe w Niemczech Rudzik zabiera
widzów z polskiego żeńskiego więzienia do niemieckiej agencji
towarzyskiej. Snuta przez niego opowieść z uwagą i czułością podąża za
Agnieszką, której jedyną zasadą wydaje się być odwieczne „oko za oko,
ząb za ząb”. Brutalny świat, w którym rozgrywa się opowieść, nie jest
jednak przytłaczającym koszmarnym snem: silna, niezależna bohaterka
pozostaje w jakiś sposób czysta, nieskażona – podobnie jak jej młody
przyjaciel Manuel i młodszy brat Rafał. Rudzik ukazuje
niebezpieczeństwa wynikające z zestawienia dwóch światów, obu
funkcjonujących na podstawie tej samej ludzkiej przypadłości:
naiwności i czystości uczuć. Rozdarta między nimi Agnieszka stara się
znaleźć własną metodę.

W roli głównej wystąpiła Karolina Gorczyca, doświadczona aktorka,
która tą rolą udowadnia, jak szeroki jest jej aktorski wachlarz. Rolę
Madame, która w Monachium bierze Agnieszkę pod swoje skrzydła,
powierzono ikonie teatru z Hamburga – Hildegard Schmahl. Młodego
przyjaciela Agnieszki zagrał zaś 18-letni Lorenzo Nedis Walcher, który
wydaje się być na progu błyskotliwej kariery. Niemiecka premiera
„AGNIESZKI” odbyła się podczas 48. Międzynarodowego Festiwalu w Hof,
gdzie film zdobył również nominację do Niemieckiej Nagrody Filmowej.

Bracia

Reżyseria: Wojciech Staroń
Scenariusz: Wojciech Staroń
Zdjęcia: Wojciech Staroń
Producent: Staroń-film
Rok produkcji: 2015
Produkcja: Polska
Gatunek: Dokument
Czas trwania: 52’, 70’

„Bracia” najlepszym filmem sekcji Tydzień Krytyki Filmowej na festiwalu w Locarno.

Dwóm braciom udało się uciec z łagru, ale nie mogą uciec od siebie. Kochają się, ale i zarazem nienawidzą. Jeden – marzyciel artysta malarz, drugi – pragmatyk naukowiec, ogień i woda. Przez całe życie jeden jest zdany na drugiego: w stalinowskim łagrze, w komunistycznej Rosji i po repatriacji w kapitalistycznej Polsce.

Ich barwne życie składa się z nieustannych przeciwności losu, ale we dwóch, pomimo waśni i sporów potrafią je pokonywać. Nie przeszkadza im w tym wiek – 90 i 92 lata – pełni wigoru, humoru wciąż mają mnóstwo nowych, szalonych pomysłów. Marzeniem życia malarza było zorganizowanie wielkiej wystawy swojego malarstwa. Jego sen się spełnia. Wystawia prace w Parlamencie Europejskim w Brukseli. W tym samym czasie płonie jego dom z kilkoma tysiącami obrazów. Traci cały dorobek swego życia. Czy mimo to uda mu się zacząć życie jeszcze raz?

To jest Polska

Reżyseria i Scenariusz:
Filip Jacobson
Jutta Riedel
Mirek Balonis
Angelika Herta

Produkcja: Polska/Niemcy
Gatunek: Mockumentary
Rok produkcji: 2013
Czas trwania: 23 minuty

Film powstał w 2012 roku z inicjatywy polskiego filmowca Filipa Jacobsona przy współpracy z Mirkiem Balonisem, Angeliką Hertą oraz Juttą Riedel. – Wpadliśmy na pomysł, by nakręcić film o panu Mirku, który zdobył fikcyjną nagrodę “Emigranta Roku 2013” – tłumaczy reżyser Filip Jacobson. W rolę pana Mirka, polskiego biznesmena w Niemczech, szczęśliwego męża Niemki, aktywnego działacza w środowisku polonijnym, wielkiego zwolennika porozumienia polsko-niemieckiego, wcielił się współtwórca filmu Mirek Balonis. Film “To jest Polska” jest przykładem dość rzadkiego gatunku filmowego, który przedstawia w formie parodii fikcyjną historię dając jednocześnie złudne wrażenie dokumentu.

Film przygląda się problemowi imigracji z dużą dozą humoru i z przymrużeniem oka. Bo zdaniem niemiecko-polskiej ekipy filmowej to lepsze, niż śmiertelna powaga. – Na zjawisko imigracji patrzy się w Niemczech wyłącznie z perspektywy problemów. Nie dostrzega się w imigrantach ich potencjału. Jest sporo materiałów i dokumentacji na temat imigracji, które są bardzo bolesne. A nas interesuje pytanie, jakie są dobre strony obecności imigrantów – mówi Mirek Balonis. Twórcy filmu nie wykluczają, że być może powstanie dalszy ciąg losów pana Mirka, wzorowego polskiego emigranta.

Disconnected

Reżyseria: Ben Talar/Ricardo Gonzalez
Kraj produkcji: Polska/Wenezuela
Rok produkcji: 2015

Historia lubi się powtarzać. 25 lat po upadku muru berlińskiego świat jest nadal podzielony, a ludzie wyobcowani poprzez ściany sieci społecznościowych. Los na krótką chwilę przetnie ścieżki czterech postaci. Czy historia znów zatoczy koło?

Artysta zmaga się z rewolucyjnymi pracami na wystawę. Biegacz stara się trzymać tempo skupiając się na muzyce. A Ona po kolejnej jednonocnej przygodzie szuka ekscytacji w shoppingu i pozowaniu do selfie. Jedynie Turysta stara się być świadomym miasta i jego skomplikowanej historii dotyczącej Niemców, Żydów, Palestyńczyków i Amerykanów. Ale nawet on jest przegrany w starciu z kołami historii.

Zakazana miłość

Reżyser: Dominik Wieczorek, Tomasz Federowicz
Produkcja: Niemcy, 2016
Czas trwania: 25 min

Film powstał na podstawie książki Dagmar von Gersdorf „Na całym świecie tylko ona” w tłumaczeniu Grażyny Prawdy. Opowiada o zakazanej miłości Elizy Radziwiłł i Wilhelma Hohenzolerna, późniejszego cesarza Niemiec.

Urodziny

Reżyser: Tetiana Logoida
Produkcja: Polska, 2016
Czas trwania: 7 min

Film opowiada w surrealistyczny sposób krótką historię jednego dnia z życia pewnej urzędniczki urzędu imigracyjnego, jej relacji z imigrantami oraz jej marzeń związanych z jej prawdziwym powołaniem.

W dniu urodzin prawie wszystko jest możliwe ale czy na pewno?
Do końca nigdy nie wiemy czy ktoś z góry i tak wszystkim nie steruje, a nam tu na dole wydaje się, że mamy na coś wpływ.

Daleko od domu

Reżyser: Rafał Kaczmarek
Produkcja: Polska/ Turcja, 2016
Czas trwania: 3 min

Impresja dokumentalna obrazująca życie syryjskich uchodźców ma ulicach w Turcji.

-3. naroda na Cineramafest w Gdyni 2016

Polak brazylijski

Reżyseria: Basia Jendrzejczyk
Produkcja: Polska/Brazylia, 2016
Czas trwania: 21 min 3 s

Reportaż z bardzo dalekiego kraju, gdzie można usłyszeć mowę polską, pomimo, że osoby posługujące sie polszczyzną, dawno nie były w kraju, a są i tacy którzy tylko o Polsce słyszeli. Mikołaj Rykowski, społecznik z Chorzowa, zorganizował świąteczny obiad dla Polonii właśnie w Brazylii. O tym jak żyje się naszym rodakom tak daleko i o tęsknocie za korzeniami zobaczymy w tym reportażu.

Śledztwo

Reżyseria: Ena Kielska
Produkcja: Polska, 2016
Czas trwania: 18 min

Prywatny detektyw przyjeżdża do Miasta, by rozwiązać mroczną tajemnicę seryjnych zaginięć jego Mieszkańców. Po drodze spotyka dziwnych nieznajomych. Czy uda mu się zmierzyć z niebezpieczeństwem?

Radviliad

A film about one of the most famous, sophisticated and influential European noblemen of the XV-XVIII centuries – the Radvila‘s (Radziwill) family and his members, who had been one of the wealthiest real estate owners in the Old Continent for several hundred years, defeated a 5 times bigger army of Ivan the Terrible by its own troops in a legendary battle, defended European protestants without being afraid of inquisitional fires and also published the first bestselling travel book about a trip to Jerusalem which had been on top for 200 years.
It’s a family that has been always noted for its sacrificial manner to others, claiming that “the real fortune of a nobleman is in Heaven, not on Earth”. And now, after a couple of centuries, the offspring of this family can be found among world political elite all the way down from Europe to Kennedy’s family or Emmy winners, all sharing the same values.
A film about Courage, Grace and Devotion. 

Film director: Ramunė Rakauskaitė
Director of fiction scenes: Jonas Trukanas
Sript: Arūnas Matelis, Ramunė Rakauskaitė, Renata Šerelytė, Romas Lileikis
DOP: Audrius Kemežys
DOP of fiction scenes: Simonas Glinskis
Composers: Domas Strupinskas, Paulius Kilbauskas
Producers: Algimantė Matelienė, Arūnas Matelis (Studio Nominum), Mark Olexa (DOK Mobile), Uldis Cekulis (VFS Films)

stereo/ 16:9 / region free/ PAL
Year of production: 2015
Genre: Docu-fiction
Running time: 65min
Language: Lithuanian, Polish, English, Hebrew, Latvian, Belarusian, German
Subtitles: Lithuanian, English, Polish, Belarusian
Film produced by: Studio nominum, Dok Mobile, VFs films
Supporters: Lithuanian Film Center, Lithuanian Ministery of Culture, Lithuanian Ministery of Education, National Latvian Film Center, AB Kauno tiltai

PL w UA

Reżyseria: Mirosław Rowicki
Produkcja: Ukraina, 2016
Gatunek: dokumentalny
Czas trwania: 35 min

Film „PL w UA” opowiada o życiu młodych Polaków mieszkających na Ukrainie. Młoda ekipa lwowskiej redakcji “Kuriera Galicyjskiego” wspólnie z Agatą Lewandowski pokonała setki kilometrów, od Lwowa przez polską wieś Łanowice, Pnikut, miasta Winnica, Berdyczów, Żytomierz aż do Kijowa, aby pokazać czy różnią się młodzi Polacy w tych miejscowościach? Jak postrzegają dzisiejszą Polskę, a jak Ukrainę? Czy w trudnych czasach wojny na wschodzie Ukrainy chcą zostać czy opuścić ziemię swojego urodzenia? Czy mogą nazywać siebie ukraińskimi Polakami? Na te oraz inne pytania znajdziecie odpowiedź w tym filmie.

Film dokumentalny „PL w UA” (Polska-Ukraina 2015, 30 min.) wyprodukowany przez Mirosława Rowickiego, Eugeniusza Sało i Aleksandra Kuśnierza z redakcji “Kuriera Galicyjskiego” we współpracy z Agatą Lewandowski i Grzegorzem Fasterem. Miał swoją premierę 24 maja 2016 roku podczas wileńskiej edycji Festiwalu Filmów Emigracyjnych “EMIGRA”.

Depresja mon amour

Reżyseria: Rafał Mierzejewski

Produkcja: Polska, 2007
Gatunek: dokumentalny
Czas trwania: 56 min.

Filmowy portret Janusza Głowackiego, pisarza, dramaturga, scenarzysty. Nikt dziś nie kwestionuje opinii, że “Rejs” według scenariusza Janusza Głowackiego i Marka Piwowskiego należy do najważniejszych polskich filmów. Do kanonu polskich filmów weszły także zrealizowane na podstawie scenariuszy Głowackiego: “Polowanie na muchy” w reżyserii Andrzeja Wajdy i “Trzeba zabić tę miłość” w reżyserii Janusza Morgensterna. Dwie książki Janusza Głowackiego otrzymały nominacje do nagrody Nike: “Ostatni cieć” (2002) oraz “Z głowy” (2005). “The Guardian” i “London Times” przyznały “Kopciuchowi” palmę najlepszej sztuki 1982 roku. “Antygona w Nowym Jorku” uznana została przez tygodnik “Time” za jeden z 10 najlepszych tekstów dramatycznych w 1993 roku, zaś sztuka “Home Section” znalazła się w antologii najlepszych amerykańskich dramatów lat 1995 – 96. Czy więc Janusz Głowacki z artysty polskiego stał się artystą amerykańskim? Świadczyć o tym mogą liczne nagrody (m. in.: nagroda Guggenheima, National Endowment for the Arts, American Theatre Critics Association Award, Hollywood Drama Logue Critic’s Award, Drama League of New York Playwriting Award, Joseph Kesserling Award, Nagroda Fundacji Jurzykowskiego, Premio Moliere, Le Baladin, Tony Cox Award). Sztuki Głowackiego wystawiane były na wielu europejskich scenach: “Kopciuch” miał premierę w Royal Court Theatre w Londynie, a grały go potem teatry od Nowego Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Toronto, Sydney po Buenos Aires (nagroda Premio Moliere), Seul i Tajpej, zaś w Europie: Bonn, Praga, Warszawa, Marsylia, Moskwa, Petersburg, Kijów. Podobnie jest z “Fortynbras się upił” wystawianym w Londynie, Los Angeles, Nowym Jorku, Sarajewie, Moskwie, Krakowie. “Polowanie na karaluchy” reżyserowane było przez Arthura Penna (“Bonnie i Clyde”, “Mały wielki człowiek”) w Manhattan Theatre Club, z laureatką dwóch Oscarów Dianne Wiest i Ronem Silverem, zostało następnie wystawiona w Mark Taper Forum (Swoosie Kurtz, Malcolm McDowell), Alley Theatre in Houston, Wisdom Bridge Theatre, Chicago, Oregon Shakespeare Festival in Ashland i w ponad 50 teatrach amerykańskich i wielu europejskich (w przedstawieniu francuskim główną rolę grał Jean Louis Trintignant), przynosząc Głowackiemu wiele nagród, m. in. National Endowment for the Arts, nagrodę Guggenheima, nagrodę Stowarzyszenia Amerykańskich Krytyków Teatralnych w USA, i Hollywood Drama – Logue Critics Award. “Antygona w Nowym Jorku” napisana została na zamówienie waszyngtońskiego teatru Arena Stage. Następnie została wystawiona w Pradze, Petersburgu, Bonn, Yale Repertory, Atlancie, Nowym Jorku, (Vineyard Theatre), Mexico City, Chorwacji, Litwie, Estonii, i Paryżu (gdzie otrzymała nagrodę ‘Le Baladin’ i nagrodę studentów Sorbony dla najlepszej sztuki roku w Paryżu). “Antygona” została przetłumaczoną na ponad 20. języków i uznana przez tygodnik “Time”, podobnie jak “Polowanie na karaluchy” za jedną z dziesięciu najlepszych sztuk roku. “Czwarta siostra” prapremierę miała w tym samym czasie we Wrocławiu i Warszawie. Sztuka została wystawiona w ośmiu krajach i dostała pierwszą nagrodę na międzynarodowym festiwalu teatralnym w Dubrowniku.